Prolog

Nie było go w Wielkiej Sali. Na pewno, przecież już dawno wypatrzyłby tę mordę wśród tłumu. Zresztą, nawzajem by się nawoływali, a tymczasem ani razu nie usłyszał własnego imienia. Źle, bardzo, bardzo źle.

W końcu – ponieważ gdzieś w głębi siebie czuł, że tylko to mu pozostało – zaczął szukać go między zabitymi. Znalazł wielu członków Zakonu Feniksa, jak również wielu śmierciożerców, których poznał całe lata wcześniej na spotkaniach organizowanych przez jego ojca w rodzinnej posiadłości. Widział swoich kolegów z roku, z którymi jeszcze wczoraj ćwiczył transmutację ludzką na zajęciach u McGonagall. Widział zastygłe oblicza młodszych uczniów, którzy nie mieli prawa w ogóle się tu znaleźć. Odetchnął, gdy nie zobaczył nigdzie tej jednej, tak dobrze znanej mu twarzy. Salę poległych opuścił na tyle szybko, na ile pozwalał mu strach powoli paraliżujący całe ciało.

Nie wiedział, gdzie teraz się udać. Początkowo miał zamiar iść na górę, ale zobaczył Weasleya i Granger wspinających się po marmurowych schodach, więc automatycznie ruszył  w przeciwnym kierunku. Wyszedł na błonia; tam również leżały ciała. Czuł, że żołądek skręca mu się boleśnie z każdym kolejnym spojrzeniem na zabitego. Gardło miał zaciśnięte, język wyschnięty na wiór.

Gdzie jesteś?

Ciepło promieni wschodzącego słońca, przyjemny powiew wiatru, krzyki ptaków układające się w melodie – natura ewidentnie kpiła sobie z ludzi. Oznaki nowego początku po dopiero co zakończonej wojnie? Nie, zwykła ironia. Ironia, bo przecież ziemia, po której szedł, wciąż była mokra od krwi.

Miał ochotę uciekać stamtąd, byle jak najdalej.

Ale nie, on musiał szukać. Nie mógł się poddawać, przecież… była jeszcze nadzieja...

Ruszył wzdłuż murów zamku. Zręcznie omijał uśpione mandragory, drgające diabelskie sidła i inne ziółka Sprout, w dalszym ciągu gotowe zaatakować wszystko, co się poruszyło. Aż wreszcie go zobaczył. Leżał w cieniu, prawie niezauważalny, gdyby nie jadowita tentakula zbliżająca się do niego z jakąś dziwną łakomością w posuwistych ruchach. Teodor Nott wyjął różdżkę.

– Spieprzaj. Znaczy, szlag by cię, Drętwota!

Powoli zbliżył się do martwego chłopaka. Jego ręce i nogi były ułożone pod nienaturalnym kątem, okulary przekrzywione, a trawa wokół głowy zabarwiona szkarłatem. Teodor spojrzał w górę. Skrzywił się.

– Cholera jasna, Matt! – głos mu się łamał. – Dałeś się zrzucić z Sowiarnii? To przecież żałosne…

Upadł przy nim na kolana i po raz pierwszy zaczął płakać, płakać tak naprawdę, bo żal rozdzierał mu serce.

Długo klęczał przy Matcie. Słońce wisiało wysoko na niebie, kiedy ktoś wreszcie przyszedł po ciało. Wtedy bez słowa wstał i zaczął iść przed siebie, krok za krokiem, ledwo rejestrując elementy otaczającej go rzeczywistości. Zatrzymał się dopiero przy brzegu jeziora – jego tafla była niepoprawnie przejrzysta i lśniąca. Teodor chwycił różdżkę w obie dłonie. Złamał ją jednym ruchem: pękła niczym zwykły, nic niewarty patyczek. Z obrzydzeniem popatrzył na dwa kawałki drewienka złączone już tylko cienkim włókienkiem włosa jednorożca, po czym zamachnął się i wrzucił je do wody. Obserwował ich leniwy taniec na jej powierzchni.

– Boże, jak ja nienawidzę magii.

_______________

Nawet nie wiecie, jak bardzo za tym tęskniłam. Myślałam, że bez blogowania da się żyć, ale to, co widzicie u góry, jest najlepszym dowodem mojej pomyłki.

W związku z tym potrzebuję Waszej opinii – chcecie trochę Teodora w moim wydaniu? Chcecie w ogóle jeszcze coś mojego? Po raz pierwszy to napiszę, ale proszę, komentujcie, bo bardzo, bardzo potrzebuję znać Wasze zdanie. Rozdział I jest prawie-prawie gotowy, może uda mi się go wrzucić jeszcze przed moim wyjazdem na ferie, żebyście mieli więcej tekstu do oceny. Na razie jednak zostawiam Was z tym.

Z góry dziękuję za każde słówko i pozdrawiam!

E.