1.

Powietrze było przesycone zapachem kurzu i tą charakterystyczną wonią starości. Wątła lampka przy suficie rzucała nikłe światło na hebanowe i mahoniowe stoliki o rzeźbionych nóżkach, na osiemnastowieczne fotele, których obicia po odświeżeniu zachwyciłyby nawet zwykłego ignoranta w dziedzinie sztuki, na świeczniki, które już dawno straciły swój połysk, na ręcznie malowane wazy, na kryształowe karafki i kieliszki, na nieruchome od lat zegary, delikatne porcelanowe figurki, żeliwne statuetki oraz na regały pełne książek, ściśnięte jeden obok drugiego pod ścianami. To właśnie na nie Teodor spoglądał najczęściej. Skarby leżące na półkach, niektóre grożące całkowitym rozpadnięciem się pod wpływem najlżejszego dotyku, przyciągały jego wzrok jak magnes. Często po nie sięgał, co wiązało się z szybkim zapomnieniem o całym bożym świecie. Wdychał ich zapach, opuszkami palców badał fakturę, niemalże z czcią obracał stronice, by w końcu zanurzyć się w lekturze. Nigdy nie podejrzewałby, że mugolska literatura może być tak wciągająca.

Pan Robinson, właściciel sklepu, przymykał na to oko. Lubił Teodora nie tylko za wywiązywanie się ze swoich obowiązków, więc pozwalał mu codziennie dobierać się do tych zbiorów. Tamtego dnia nie było ruchu, z czego chłopak od razu skorzystał, ukrywając się w kącie z Portretem Doriana Graya. Wyraźnie odbite na egzemplarzu piętno czasu ani trochę nie zmniejszyło jego zainteresowania lekturą. „A co się tyczy wiary, to mogę uwierzyć we wszystko, o ile jest bodaj trochę nieprawdopodobne.” Zdanie to od razu skojarzyło mu się z życiem, które porzucił wiele lat wcześniej...

– Nadrabiasz braki z literatury? – zagadnął go pan Robinson. Teodor uniósł głowę. Starszy pan zbliżał się do niego z dwoma kubkami gorącej herbaty. – Dorian to klasyka.

– Nic dziwnego. Wilde zawarł w tej książce wiele... prawd życiowych – dotknął delikatnie okładki, upijając łyk naparu.

Pan Robinson opadł ciężko na taboret, który jęknął głośno w proteście.

– Ale dzisiaj ziąb, co? – Strzepnął z kraciastej koszuli paproszek. – Prawie nikomu nie chciało się przebić do nas przez ten deszcz. Pogoda chyba zapomniała, jak powinna zachowywać się w maju.

Teodor parsknął śmiechem, automatycznie wyrzucając ze swoich myśli obraz wysokiej postaci w czarnym płaszczu z kapturem, zbliżającej się, by złożyć swój pocałunek… Popatrzył na szarugę za oknem.

– Mogę dzisiaj zamknąć – zaoferował się. – Już raczej nikt nie przyjdzie, a pan szybciej wróci do żony.

Żona pana Robinsona od paru dni chorowała, a mimo to mężczyzna starał się być w dwóch miejscach jednocześnie, nie chcąc zostawić na zbyt długo ani żony, ani sklepu. Zastanowił się chwilę, by w końcu uśmiechnąć się pogodnie.

– Wiesz co, Teodorze? Chyba nie ma sensu, żebyś i ty tutaj siedział. Koniec pracy na dzisiaj.

Nott uniósł brew.

– Zignoruje pan godziny pracy? Tego się po panu nie spodziewałem.

Mężczyzna zachichotał, a jego bladobrązowe oczy błysnęły zza okularów.

– Zbieraj się.

Teodor spisał utarg z całego dnia, pan Robinson jeszcze raz podliczył pieniądze, pogasili światła i korzystając z chwilowej przerwy w ulewie, wyszli na ulicę. Kałuże zalegały na chodnikach, a po jezdni sunęły leniwie nieliczne samochody. Teodor odetchnął głęboko świeżym powietrzem. Pożegnał się grzecznie ze swoim pracodawcą, po czym każdy z nich poszedł w swoją stronę.

Skierował się ku najbliższej stacji metra. Kursy między domem a antykwariatem wyjmowały z jego życia po dwie godziny dziennie, ale właściwie wcale mu to nie przeszkadzało. Obserwował wtedy ludzi i przyrodę, czasem czytał, choć rzadko kiedy dawał radę robić to w trzęsącej się kolejce, więc najczęściej pozwalał swoim myślom błądzić. Chodzenie czy siedzenie nie wymagało zbytniego skupienia.

I kiedy tak szedł, wlepiwszy oczy z mężczyznę idącego z naprzeciwka, zdał sobie sprawę, że skądś go kojarzy. Ba! Przed laty jedli razem posiłki, wymieniali uwagi na temat koleżanek z klasy, a nawet spali w jednym dormitorium.

Natychmiast pochylił głowę, udając, że niezwykle interesuje go unikanie kałuży, i już prawie bezpiecznie minął blondyna, kiedy ten nagle stanął jak wryty.

– Nott?

No i został zdemaskowany. Przywołał na twarz wyraz szczerego zdumienia.

– Malfoy?

Patrzyli na siebie osłupiali przez parę dobrych sekund, aż w końcu Draco zagarnął Teodora, by go uściskać.

– Merlinie, Nott! – wykrztusił. – Czy ty w ogóle… TY ŻYJESZ, Nott!

Teodor, który absolutnie nie spodziewał się jakiejkolwiek wylewności po kimś tak lodowatym jak Malfoy, poklepał go tylko lekko po plecach. Wreszcie blondyn odsunął się i zaczął przyglądać mu się z uwagą.

– Wyglądasz jeszcze gorzej niż wtedy, kiedy cię ostatnio widziałem – stwierdził wreszcie. Teodor niestety nie mógł powiedzieć tego samego: choć na nim wrażenia nie robiły niebieskie oczy i ostre rysy twarzy, to na widok wysokiego, nieźle ubranego Dracona z pewnością miękły kolana wielu kobiet. – To prawda, co mówili po twoim wyjeździe? Że wybrałeś życie wśród mugoli, bez magii?

Teodor wzruszył ramionami.

– Niewiele różni się ono od twojego życia – powiedział obojętnie, jakby wcale nie nabrał nagle ochoty na ucieczkę. – Mugole mają własne magiczne sztuczki. Chociażby metro zamiast mioteł.

– Taaak, moja żona je uwielbia… – mruknął Draco z przekąsem. – Od roku jestem żonaty – dodał, widząc uniesione brwi Teodora. Pokazał lewą dłoń, na której serdecznym palcu błyszczała obrączka.

– Niech zgadnę. Greengrass?

Kiwnął głową.

– Ale nie Daphne. Jej siostra, Astoria.

– Gratulacje.

Draco uśmiechnął się drwiąco.

– Przekonanie jak cholera.

Teodor znów wzruszył ramionami.

– Po prostu nie wierzę w ideę małżeństwa. Ale nie zniechęcaj się, to tylko moje zdanie.

– Zawsze bardzo się dla mnie liczyło – rzekł cierpko Draco, na co Nott już nie odpowiedział. Zerknął w górę na zasnute chmurami niebo. Robiło się coraz ciemniej. Najwyższy czas, by się ewakuować. Jego rozmówca miał jednak inne plany. – Słuchaj, kiedy wróciłeś? I na jak długo?

– Boże Narodzenie spędziłem w Anglii…

– Jesteś tu od pół roku, a ja muszę spotkać cię na ulicy, żeby się o tym dowiedzieć? – przerwał mu Draco ze złością. – Nott, idziesz ze mną.

– Nie rozkazuj mi, Malfoy. – Teodor cofnął się gwałtownie. – Nie jestem twoim skrzatem domowym.

– O, jednak pamiętasz coś ze swojego świata – zakpił blondyn. – Idziemy do Zabiniego. Kiedy dowiedział się, że odrzuciłeś magię, prawie zamordował pierwszego napotkanego mugola, a gdy zniknąłeś… No, w każdym razie musisz mu się pokazać.

– Nic. Nie. Muszę – wycedził Teodor, który pożałował, że w ogóle dał się zatrzymać. – A na pewno nie w związku z Zabinim. Nie powiem, żeby miło było mi cię spotkać, więc po prostu… Cześć, Malfoy.

Wyminął zręcznie blondyna i odszedł szybkim krokiem. Skręcił za róg, po czym pod wpływem impulsu wpadł do najbliższej bramy. Przylgnął do ściany, nasłuchując. Instynkt go nie zawiódł.

– Nott! – Malfoy pobiegł za nim. – Nott, do cholery! Zawsze musi doprowadzać wszystkich wokół do szału.

Rozległo się ciche pyknięcie i zapanowała cisza.

Drogę ze stacji metra do domu Teodor pokonał zdenerwowany, żeby nie powiedzieć: roztrzęsiony. W międzyczasie zdążyło znów się rozpadać, co jeszcze bardziej wzmogło jego ponury nastrój. Prawie biegł między kałużami, skrywając się pod dużym, czarnym parasolem.

Czasem zastanawiał się, co jeszcze musi się wydarzyć, żeby pech wreszcie dał sobie spokój i go opuścił. Zaczął sobie z nim pogrywać ponad dwadzieścia lat temu, kiedy Teodor urodził się jako syn Anthony’ego Notta, i do tej pory lubił sobie z niego drwić. Od dłuższego czasu istotnie nie wydarzyło się nic szczególnie niemiłego, ale teraz Teodor wiedział, że to była jedynie cisza przed burzą. Jak wiele zbiegów okoliczności musiało się ze sobą spleść, żeby w typowo mugolskiej części Londynu, tak parszywego dnia, spotkał dawnego kolegę z Hogwartu, w dodatku zwącego się Draco Malfoy?

Ostatni raz widział go tuż przed opuszczeniem Anglii i miał nadzieję, że nie będzie mu to dane już nigdy więcej. Próbował zerwać wszelkie więzi łączące go z magicznym światem, a relacja z Malfoyem zdecydowanie do takich więzi należała.

Teodor pokonał długą aleję kasztanową, na końcu której ukazała się żeliwna brama. Za nią roztaczał się zadbany ogród z równo przyciętym trawnikiem, drzewami o potężnych, rozgałęzionych koronach i kwitnącymi krzewami rosnącymi w równych odstępach od siebie wzdłuż żwirowej dróżki. Dróżka ta prowadziła do okazałej posiadłości sprawiającej raczej posępne wrażenie. Posesja była bowiem martwa, o ile sterta ciemnego kamienia może mieć w ogóle w sobie pierwiastek życia. Martwe były wysokie, strzeliste okna, martwe były balkony z rzeźbionymi balustradami, martwe były nawet latarenki mające przecież ożywiać otoczenie swym blaskiem. Teodor nie mógł winić pogody za ten efekt. Po prostu nigdy nic nie zachęcało do wejścia do tego domu.

Już od progu uderzył go zapach pieczonego mięsa. Natychmiast poczuł ciepło – w kominkach rozpalono ogień. Wsadził parasol do metalowego wiaderka stojącego przy drzwiach i wtedy podbiegł do niego Brudek – jedna z więzi, które mógł próbować zerwać, lecz wysiłki i tak szły na marne. Jak na domowego skrzata, wyglądał całkiem porządnie: miał na sobie spodenki uszyte z kawałka ścierki oraz coś na kształt koszuli zrobionej ze starej poszewki. Jego wielkie, jasnozielone oczy lśniły radością na widok swojego pana.

– Panicz Teodor, dzisiaj wcześniej niż zwykle! – zapiszczał. Odebrał od chłopaka kurtkę. – Kolacja prawie gotowa. Proszę iść umyć ręce i zapraszam do stołu!

Wybiegł z hallu. Teodor westchnął. To chyba jedyny taki przypadek skrzata domowego, który nie przyjął ubrania. Sześć lat temu został zwolniony, teoretycznie, bo kiedy Teodor wrócił do Anglii, okazało się, że Brudek na niego czekał. Z rozpaczy przestał zajmować się posiadłością, zapuścił ogród i przestał cokolwiek robić prócz zamartwiania się, ale gdy tylko zobaczył panicza Notta, całego, zdrowego, znowu jego pana, odzyskał radość i z ochotą wziął się do roboty.  Z miłością tego skrzata do swojej pracy i rodziny, której służył, nie warto było walczyć.

W kominku w jadalni płonął ogień. Teodor zignorował uczucie pustki na widok jednego jedynego nakrycia przy ośmioosobowym stole i usiadł na obitym skórą krześle. Brudek wkroczył do pomieszczenia od strony kuchni, niosąc wazę pełną parującej zupy.

– Dzisiaj serowa, sir! – zawołał z dumą. – Według przepisu pana prababki! Proszę jeść, dopóki gorąca.

– Pozapalaj wszystkie lampy, proszę, strasznie tu… – Teodor nie dokończył, bo nagle rozległ się dźwięk dzwonka przy drzwiach. Zesztywniał.

– Ma pan gości, sir? – pisnął Brudek, wybałuszając oczy. – I nic nie dał pan znać! Brudek przygotowałby więcej nakryć!

Zostawił wazę i pobiegł otworzyć. Teodor zerwał się z krzesła.

– Nie otwieraj…!

Ale z hallu dotarł do niego znajomy głos.

– Patrz, Draco, zostawił sobie skrzata. Jest Nott?

– Oczywiście, sir! Brudek zaprasza do środka! Tak dawno nie było tu gości! Czy zechcą panowie zjeść kolację razem z paniczem Teodorem?

– Nie, Brudku, panowie zaraz wychodzą – rzekł chłodno Teodor, wchodząc do hallu.

Czuł, po prostu czuł, że to nie koniec okropności tego dnia, że coś jeszcze musi pójść niekoniecznie po jego myśli. Przy drzwiach stało dwóch przybyszów. Pierwszego z nich spotkał godzinę temu, a drugiego spodziewał się ujrzeć w związku z tym prędzej, niż by tego pragnął. Ciemnoskóry, barczysty, o płonących oczach Blaise Zabini przyglądał mu się z lekkim uśmiechem na ustach.

– No, no, no… czyli Draco nie kłamał – powiedział cicho, lustrując go z góry na dół. – Wyglądasz jak miotła, Nott.

Tak naprawdę Teodor nie wyglądał gorzej niż za czasów Hogwartu; to, że obaj jego dawni koledzy twierdzili inaczej, wynikało z ich uroczych charakterów.

– Dziękuję, Blaise, jesteś doprawdy ujmujący.

– Nie zaprosisz nas dalej? Gdzie twoje maniery? – Słowa Dracona ociekały szyderstwem.

Teodor miał ochotę zacisnąć mocno pięści, ale nie zamierzał okazywać choćby minimum zdenerwowania. Posłał gościom typowo ślizgoński uśmiech.

– Zapraszam do jadalni – ton jego głosu uległ diametralnej zmianie; choć szare oczy błyszczały ironią, on sam stał się tak uprzejmy, jak tylko umiał. – Może zechcecie coś zjeść. Brudek zrobił znakomitą zupę.

Tym sposobem Teodor przyjmował na kolacji dwóch czarodziejów, w myślach błagając wszystkie znane mu bóstwa o nawet najbłahszy pretekst do pozbycia się natrętów. Oni jednak najwyraźniej nie zamierzali tak szybko go opuszczać. Najpierw poczęstowali się wyśmienitą zupą, zachwycając się starymi, dobrymi czasami Hogwartu, a późnej uraczyli się winem skrzatów jako dodatkiem do pieczonej wołowiny. Teodor odnotował w myślach, by po całym tym przedstawieniu poważnie rozmówić się z Brudkiem, który z zapałem obsługiwał pierwszych od lat gości.

– Dlaczego nie jesz? Nie smakuje ci? – zatroszczył się Blaise. – Przecież twój skrzat bardzo dobrze gotuje.

Teodor nie tknął ani pierwszego, ani drugiego dania, ale za to pił już drugi kieliszek wina.

– Jaki jest cel waszych odwiedzin? – spytał wreszcie, siląc się na spokój.

Mężczyźni wymienili spojrzenia. Draco odłożył sztućce i otarł sobie usta lnianą serwetą.

– Czyż to nie oczywiste? Zniknąłeś bez śladu na prawie sześć lat, nikt nie wiedział, co się z tobą dzieje prócz tego, że podobno zrezygnowałeś z magii. Przyszliśmy spytać, co robiłeś u mugoli. No i oczywiście, jak się masz – dorzucił, a kąciki jego ust zadrgały.

Teodor zmrużył oczy. Akurat w ich troskę wierzył tak jak w miłość własnego ojca, czyli nie wierzył wcale.

Upił kolejny łyk wina.

– Podróżowałem – odparł wymijająco. Brudek pojawił się, by zabrać talerze.

– Czy życzą sobie panowie jakiś deser? – zaoferował się.

– Masz może ciasto czekoladowe? – rzucił Teodor prawie od niechcenia. Skrzat pokiwał energicznie głową, chlastając się uszami po długim ryjku. – No to przynieś.

Zniknął z powrotem w kuchni.

– Nie wierzę, że chciało ci się jeździć w tę i z powrotem, w dodatku bez krzty czarów – oświadczył Draco z chłodnym zdziwieniem. – Przecież to masochizm.

Teodor wzruszył jedynie ramionami.

– Mnie tam się podobało.

– I niby co takiego robiłeś u mugoli? – spytał z pogardą blondyn.

Brudek przyniósł, w opinii Notta, swój najlepszy wypiek, po czym uciekł do kuchni.

– A jak sądzisz? Pracowałem. Zachowywałem się tak jak oni. Nauczyłem się z nimi żyć, bez magii.

Draco skrzywił się, ale nie odpowiedział, zamiast tego biorąc się za konsumpcję smakowicie wyglądającego ciasta.

– Skryty jak zawsze… ­­– Blaise wodził opuszkiem palca po brzegu swojego kieliszka, wbijając wzrok w blat stołu. – To się akurat w tobie nie zmieniło, Nott.

Teodor milczał. Blaise podniósł na niego ciemne, złowrogo błyszczące oczy.

– Więc jakie są twoje plany? – w jego głosie zabrzmiało ostrzeżenie. Teodor uniósł brwi.

– Moje plany? – powtórzył.

– Wróciłeś do kraju w jakimś konkretnym celu, prawda? – syknął Blaise, a w Teodorze zawrzał gniew. Oczywiście od początku wiedział, po co tych dwóch do niego przyszło, i choć spodziewał się, że od razu przejdą do sedna, to i tak słowa Zabiniego przypomniały mu, dlaczego w Hogwarcie nie darzyli się przesadną sympatią. – Już nie będziesz udawał mugola i zaczniesz zachowywać się jak na czystokrwistego czarodzieja przystało.

– Chyba się nie zrozumieliśmy – odrzekł powoli Teodor, mrużąc niebezpiecznie oczy. – Jest mi dobrze tak jak jest. Pracuję w antykwariacie, mam dom, pieniądze, inwestycje pozostawione przez ojca wciąż kwitną… Magia nie jest mi potrzebna do życia. Zmienię obecny stan rzeczy dopiero wtedy, kiedy coś mnie do tego zmusi.

Draco zacisnął palce u nasady nosa.

– Zaczyna się… – westchnął. – Zabini, mówiłem ci, że Nott to idiota.

– Malfoy, to, że nie mogę cię zaczarować, nie znaczy, że nie mogę ci przyłożyć.

– A jednak jesteś hipokrytą – powiedział oskarżycielsko Blaise. – Niby odizolowałeś się od naszego świata, zerwałeś z dawnym życiem, ale zostawiłeś sobie skrzata domowego i nie gardzisz pieniędzmi ojca.

Teodor parsknął śmiechem.

– Jakiś ty skrupulatny, Blaise – zadrwił. – Brudek teoretycznie już mi nie służy, bo go uwolniłem. Z praktyką jest trochę gorzej, ale przynajmniej piecze smaczne ciasta. Co do pieniędzy… – Uśmiech pełen samozadowolenia rozświetlił jego twarz. – Po co się męczyć? Zwłaszcza że do skrytki mam klucz i nie potrzeba różdżki, by…

Urwał, klnąc w myślach na własną głupotę. Wiedział, że przesadził, wiedział, że powiedział za dużo, wiedział…! Widział zrozumienie na twarzy Blaise’a. Z rezygnacją jednym haustem opróżnił swój kieliszek.

– A dlaczego brak różdżki jest dla ciebie taki istotny, Nott? – wysyczał Zabini.

– Bo jej nie mam.

– Co? – warknął Draco, a ręka, w której trzymał widelczyk do ciasta, zatrzymała się w połowie drogi do ust.

Teodor znów wzruszył ramionami.

– Złamałem ją. Tuż po upadku Czarnego Pana.

Draco odrzucił z trzaskiem widelczyk.

– Czy ciebie do końca pogięło, Nott?! – zawołał. – Co, spanikowałeś? Bałeś się, że aurorzy dobiorą ci się do skóry, bo jesteś synem śmierciożercy, i wolałeś uciec? A może…

– Chryste, Malfoy, zamknij się wreszcie – warknął Teodor, coraz bardziej zirytowany tą napaścią na jego wolną wolę. – Nie spanikowałem, zresztą, skoro ty nadal tu siedzisz, to mnie na pewno nawet by nie tknęli. Fakt, wcale nie jestem dumny z bycia synem kogoś takiego, ale akurat nie tym się kierowałem.

– A czym? – warknął Blaise. – Zachowałeś się jak zwykła szlama, która zatęskniła do swojego dawnego, nudnego życia. Ty masz czystą krew. Czystą krew, Nott! Jesteś wyjątkowy nawet pomimo swojego tragicznego charakteru i zamierzasz to zmarnować!

– Wyjdź.

– Co?

Wino skrzatów dodało mu animuszu.

– Masz jakąś blokadę intelektualną? Wyjazd, obaj.

Teodor pozbył się intruzów dopiero po paru minutach walki. Oczywiście mógł rozkazać Brudkowi, by siłą wyrzucił ich poza teren posiadłości, ale nie zamierzał dostarczać im powodu do kpin. Jeszcze w drzwiach Blaise obrzucił go groźnym spojrzeniem jasno mówiącym, że to nie koniec.

– Jeszcze zmienisz zdanie, Nott.

– Dla ciebie wszystko.

I zatrzasnął za nim drzwi.

Wrócił do jadalni, skąd wziął opróżnioną do połowy butelkę wina. Brudek sprzątał akurat ze stołu.

– Jeśli Zabini lub Malfoy, lub obaj naraz, jeszcze kiedyś tu przyjdą, nie wpuszczaj ich – rozkazał Teodor. Skrzat odłożył talerze i skłonił się do samej podłogi.

– Oczywiście, paniczu – zapiszczał.

– Aha, i na przyszłość… Nie musisz być taki usłużny wobec moich gości – dodał brunet po chwili zastanowienia. – Chyba że wydam ci wyraźne polecenie.

– Jak pan sobie życzy, sir!

Teodor przeszedł przez hall do salonu, upijając przy okazji łyk wina. Salon był największym pomieszczeniem, no, może nie licząc biblioteki na piętrze. Przestronny i jasno oświetlony dzięki wielkim oknom, przez które wpadało mnóstwo światła dziennego nie wyglądał tak muzealnie jak reszta domu. Na ścianach wisiały lustra oraz portrety członków rodziny Nottów, na lśniącym parkiecie leżały puszyste dywany, na stolikach stały wazony ze świeżymi kwiatami. One akurat były nowością – Anthony nigdy nie godził się na trzymanie chwastów w domu jego przodków.

Teodor rzucił się na skórzaną kanapę przed kominkiem. Przymknął oczy, przez chwilę rozkoszując się ciepłem płomieni i wsłuchując się w szum deszczu za oknem. W końcu westchnął.

– Co za dzień… – mruknął do siebie. – Przeklęty Zabini.

Przyssał się do gwintu.

Po raz pierwszy zaczął żałować swojego powrotu. Z jednej strony czuł, że dobrze zrobił, że nie wytrzymałby dłużej za granicą, ale z drugiej użeranie się z Malfoyem i Zabinim szybko wyczerpywało jego zasoby cierpliwości, a wiedział, że to dopiero początek. Już wyobrażał sobie, co będzie, gdy ci dwaj zaczną knuć, spiskować, obmyślać plany, jak zmusić Teodora do powrotu do magii… Och, jakże kochał tę manię na punkcie czystości krwi.

Znowu się napił.

Cholera. Nagle dotarło do niego, w co się wpakował. Mógł udawać, że ma amnezję, że nie poznaje Malfoya, że w ogóle nie wie, o co mu chodzi. Mógł ukryć się gdzieś w domu i w ogóle się nie pokazywać. Mógł znów wyjechać, chociażby do innego miasta.

Nie, Nott, ucieczka nie ma sensu. I tak zbyt długo uciekałeś od przeszłości. Czas zmierzyć się z teraźniejszością.

Teodor spojrzał z rozpaczą w górę.

Czekała go prawdziwa batalia. Ale nie, on nie miał zamiaru się ugiąć. Lubił swoje aktualne życie, bez magii owszem, stało się nieco bardziej skomplikowane, lecz dzięki temu nabrało jakiegoś dziwnego uroku, którego wcześniej nie posiadało. Naprawdę nie chciał tego zmieniać, zwłaszcza że w czarodziejskim świecie po prostu nie widział dla siebie miejsca. Teraz? Po wojnie? Jako syn śmierciożercy? Cóż, Draconowi-śmierciożercy się udało, ale tylko ze względu na wpływy pozostawione przez ojca. A co miał Teodor? Ponurą posiadłość, pełny skarbiec nieswoich pieniędzy i niezbyt zachęcającą reputację.

Zerknął w dół.

I pustą butelkę.

Coraz gorzej, Nott. Coraz gorzej.

_______________

Teoretycznie miałam już od jakiegoś czasu leżeć w łóżeczku, jako że z festiwalu Schola Cantorum wróciłam półżywa (danie z siebie wszystkiego na występie, kiedy czułam, że grypa chce mnie pożreć w całości, całkiem mocno się na mnie odbiło), ale stwierdziłam, że wrzucę coś na dobranoc. Mam nadzieję, że rozdział pierwszy przypadł Wam do gustu i choć raz się uśmiechnęliście. Ja, przynajmniej na razie, czerpię niesamowitą frajdę z opisywania tej historii Teodora :D

Aha, i dziękuję za tyyyyle komentarzy pod Prologiem, jesteście WIELCY <3

Trzymajcie się ciepło!

Empatia