11.

– To nie wygląda dobrze.

– Co ty nie powiesz.

– Nie bądź dla mnie taki niemiły, Draco, bo powiem Astorii, że w Hogwarcie rwałeś Dafne jak świeże wiśnie i dopiero dzięki mojej sugestii zwróciłeś uwagę na jej siostrę.

Malfoy w odpowiedzi prychnął i wyrwał Teodorowi dokument.

– Co robimy z tym gównem? – mruknął, chowając kartkę pod stertę papierów.

– Nie mam pojęcia.

– Nie po to ci to pokazałem, żebyś wzruszył ramionami i powiedział, że cię to nie obchodzi.

– Nic takiego nie powiedziałem, Malfoy – zaprzeczył stanowczo Teodor. Oparł się o biurko i wcisnął ręce do kieszeni. – Powiedziałem tylko, że nie wiem, jak pomóc Zabiniemu. To nie moja wina, że ma na pieńku z Granger.

Draco wywrócił oczami.

– Naprawdę każesz mi to sobie wytłumaczyć?

– Nie krępuj się.

Teodor czerpał dziką satysfakcję z oglądania zdenerwowania swojego przyjaciela. Patrzył na niego wyczekująco.

– To twoja szefowa, na pewno możesz z nią… pogadać.

Roześmiał się głośno.

– O tak – rzucił ironicznie. – „Słuchaj, Granger, wiem, że chcesz oskarżyć mojego kumpla o wywieranie negatywnego wpływu na środowisko czarodziejów, ale byłoby miło, gdybyś jednak tego nie zrobiła. Dlaczego? Och, to proste. On wcale nie gorszy małoletnich czarodziejów!”

– Przecież tego nie robi! – zawołał Malfoy, wyrzucając ręce w górę.

– Wiem, że nie robi, ale do Granger nie przemówisz – wyjaśnił cierpliwie Teodor. – Pamiętaj, że ona stoi na straży prawa, sprawiedliwości, moralności…

– Jasne, a ciekawe kto woli ratować skrzaty od biednych sierot tkwiących w mugolskich sierocińcach.

– Naprawdę ona ma takie priorytety?

Teodor jakoś nie mógł w to uwierzyć. Wiedział już o zaangażowaniu Granger w sprawy zniewolonych magicznych istot, zwłaszcza skrzatów domowych, jednak nie wydawało mu się, by stawiała je ponad cierpienie młodych czarodziejów niemających nawet pojęcia o swoim pochodzeniu. Ona też przez jedenaście lat nie zdawała sobie sprawy, do którego świata przynależy. Zbyt wiele łączyło ją z tymi sierotami, by zostawiła je same.

– Tak mówią – mruknął Draco.

– No proszę. Czy powinienem wiedzieć co jeszcze na jej temat, zanim oznajmię, że jestem tu legalnie?

Malfoy uniósł brew.

– Co?

– Dzisiaj rano dostałem wyniki owutemów.

– Zdałeś i mi nie powiedziałeś? – spytał z wyrzutem. Teodor znów wzruszył ramionami.

– Właśnie to zrobiłem.

– Nott, trzeba to oblać.

– Czy ty zawsze umiesz znaleźć okazję do tego, żeby się urżnąć?

– Ja się nie urzynam. Ja przedobrzam.

Przerwali, gdy do gabinetu wkroczyła Charlie. Obdarzyła Teodora zniewalającym uśmiechem, któremu towarzyszyło przeciągłe spojrzenie zielonych oczu.

– Cześć, Teo.

– Cześć. – Odepchnął się od jej biurka i zerknął na Malfoya bacznie przypatrującego się całej scenie. – Jak leci?

– Ciężko. Mamy aferę w dziale komunikacji naziemnej, jakiś podróżny „przez przypadek” wsadził do jednego z naszych pociągów mugola. Chyba przekażemy tę sprawę waszym.

– Chyba na pewno. To podpina się pod paragraf czterdziesty piąty artykułu drugiego Kodeksu… Czy ty się ze mnie śmiejesz? – syknął, kiedy chrząknęła znacząco.

– Jak możesz pracować dla Granger zamiast z Granger? – Patrzyła mu prosto w oczy tak głęboko, że aż poczuł się nieswojo. – Jest różnica między byciem jej asystentem a sędzią, urzędnikiem, aurorem…

– Myślę, że nie należy porównywać tych stanowisk – stwierdził Teodor, wzruszywszy ramionami, choć tak naprawdę ta uwaga nieco go dotknęła. – Każda z tych osób zajmuje się czymś zupełnie innym, papierki, rozprawy, praca w terenie… Zresztą, jakby nie patrzeć, jestem bliżej niej niż jakikolwiek inny… O Morgano, jesteście beznadziejni – orzekł z niesmakiem, gdy Charlie i Draco zgodnie parsknęli śmiechem. – Wracam do pracy.

– Stewart, wybierzesz się dzisiaj z nami do Chimery? – zaproponował Malfoy. – Nott ma ochotę się urżnąć.

– Mam ochotę strzelić ci w pysk.

– Jasne, czemu nie? – Mówiąc to, Charlie patrzyła na Teodora. – O której?

– Powiedzmy: o osiemnastej trzydzieści. – Draco popatrzył po kolei na obecnych. – Wszyscy powinniśmy się wyrobić z robotą.

– Brzmi nieźle. – Charlie uśmiechnęła się subtelnie. – Do zobaczenia, Teo.

Nott dopiero po wyjściu z ich biura przypomniał sobie, że picie z Draconem i Zabinim raczej nie może dobrze się skończyć.

A, niech się dzieje, co chce.

Hermiony nie było w Ministerstwie od rana, załatwiała na mieście jakieś ważne dla Departamentu sprawy, więc Teodor nie miał kiedy przekazać jej teczki z wynikami owutemów. A że zdał je, wiedział właściwie już od zakończenia egzaminacyjnego maratonu. Bez większego problemu wypełnił wszystkie polecenia pisemne, testy praktyczne również poszły mu nieźle, w dodatku czuł, po prostu miał przeczucie, że wyniki go zadowolą. Był z siebie naprawdę dumny – w końcu trzy Wybitne i dwa Powyżej Oczekiwań to naprawdę coś – i wiedział, że Granger również to doceni.

Zostawił teczkę na jej biurku. W gabinecie jak zwykle panował nienaganny porządek, a świeże kwiaty w wazonach roztaczały przyjemną woń. Przez okno wpadały do środka promienie słońca, chociaż tak naprawdę tego dnia londyńskie niebo płakało nad miastem. Na blacie leżały równo poukładane pliki dokumentów, pieczątka ministerstwa, takie same czarne długopisy i pióra z niebieskim atramentem. Kalendarza nie było, pewnie wzięła go ze sobą. Teodor coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że Christina nie przesadzała, pisząc, że to coś, z czym szefowa nigdy się nie rozstaje. Zaczął układać w głowie plan sprawdzenia ostatnio opracowanej hipotezy: czy straci dłoń, jeśli dotknie Kalendarza? Odpowiedź na to pytanie coraz bardziej go ciekawiła.

Hermiona zostawiła mu listę tego, co ma zrobić podczas jej nieobecności. Najgorszy punkt – rozmowę z Carterem na temat postępów w sprawie prowadzonej przez Burke’a – odbębnił z samego rana, kiedy zbawienna dawka kofeiny przyjmowana przed pracą pozwoliła mu nie zdenerwować się, gdy tylko zobaczył te zrośnięte nad nosem brwi. Załatwił to, co miał załatwić z ramienia szefowej departamentu, i jak najszybciej się oddalił. Wiedział, że Carter mógł mu teraz naskoczyć: nie dość, że Minister Magii o wszystkim wiedział, to jeszcze spełnił jedyne postawione przed nim wymaganie, czyli zdanie owutemów na wysokim poziomie. Tamtego dnia nie chciał jednak się denerwować, miał zbyt dobry nastrój, by go marnować.

Polecenia Granger nie były nie do zrobienia, lecz ich ilość przytłaczała. Niektóre, jak spotkanie z Carterem, wymagały od Notta więcej wysiłku, załatwienie innych spraw trwało pięć minut. Wycieczkę do archiwów odłożył na sam koniec, zwłaszcza że Hermiona w sumie nie określiła, kiedy chce dostać wymienione dokumenty… a jemu do podziemi ministerstwa było wyjątkowo nie po drodze.

Przez cały dzień czuł się dziwnie. Dziwnie… osamotniony. Od początku pracy tutaj zawsze towarzyszyła mu świadomość, że za ścianą ktoś jest, ona – teraz przepełniał go dziwny niepokój i niepewność. Jakby cały czas stąpał po kruchym lodzie, jakby wykonywał swoje zadania nie tak, jak powinien, jakby zaraz miało się zdarzyć coś, na co nie jest przygotowany. Z ulgą opuszczał biuro, to idąc na lunch, to w celu odhaczenia kolejnej pozycji z listy. Gdy wieczorem zjawił się u niego Draco, zwarty i gotowy do wyjścia, Teodor został wystawiony na potężną próbę.

– Nie ma jej? – Malfoy zagwizdał cicho. – Co ty tu jeszcze robisz?

– W jakim sensie?

– Nie kusi cię, żeby pokrążyć trochę po jej gabinecie?

Nott doprowadzający do ładu swoje biurko popatrzył na niego z politowaniem.

– Nie przyszło ci do głowy, że jestem tu od tego, by podczas jej nieobecności nikt się tam nie kręcił?

– No właśnie: masz nikogo nie wpuszczać, co nie znaczy, że sam nie możesz tam wchodzić. – Pokrętna logika. Nie zdążył powiedzieć tego na głos, ponieważ Draco nachylił się do niego i dodał konspiracyjnie: – Może mógłbyś dowiedzieć się, co jeszcze planuje względem Chimery. Albo kto jest głównym oskarżycielem z Wizengamotu.

Dłonie porządkujące dokumenty zamarły w powietrzu.

– Nie, Malfoy, to nie w porządku. – Teodor schował akta do odpowiedniej szuflady i zasunął ją z hukiem. – Zresztą, na pewno ma zabezpieczenia przed nieproszonymi gośćmi. Jest zbyt ważna, by to bagatelizowała.

– Nie wiesz tego – zauważył triumfalnie Draco.

– Ale podejrzewam.

– Co ci szkodzi? – drążył. Na chwilę na jego twarz powrócił ten charakterystyczny, iście ślizgoński wyraz.

– Malfoy, czy do ciebie nie dociera, że tak się po prostu nie robi? – warknął ze złością Teodor, raz na zawsze odrzucając od siebie wyobrażenia odkrycia wszystkich sekretów Hermiony Granger i, być może, uratowania Chimery, w której z każdym kolejnym wieczorem w niej spędzonym czuł się coraz lepiej. – To niemoralne, nieuczciwe i nielojalne.

– Wobec kogo? – rzucił wyzywająco Draco. – Wobec szlamy?

Nie spodziewał się, że te słowa tak w niego uderzą. Wpatrywał się w Dracona z niedowierzaniem, czując rosnący w nim gniew oraz pogardę. Z jednej strony usprawiedliwiał byłego Ślizgona latami ideologii wpajanej mu przez rodziców, która nie mogła tak po prostu zniknąć z umysłu i serca; usprawiedliwiał go poglądami takimi samymi, jakie jemu przekazywał Anthony Nott. Z drugiej jednak strony – Teodor już na pierwszym roku Hogwartu zrozumiał, że to wszystko jest jednym wielkim odrażającym głupstwem.

Razem z nim do Slytherinu trafiła niejaka Bonnie Hadson. Była wyjątkowo mała nawet jak na swój wiek, okropnie blada i miała to nieszczęście urodzić się w zwykłej, mugolskiej rodzinie. Gdy tylko prawda wyszła na jaw, oprócz ogólnego zdziwienia – bo przecież Ślizgonami byli sami czystokrwiści czarodzieje – jej osoba zaczęła wywoływać również wstręt oraz wściekłość u bardziej wyczulonych na tym punkcie Węży.

Nie musiano długo czekać na ukąszenie.

W ostatnim tygodniu września Bonnie została pobita do nieprzytomności. Nieważne, że była zaledwie jedenastoletnią dziewczynką, że w gruncie rzeczy ona niczemu nie zawiniła, że przecież nikt nie ma wpływu na swoje pochodzenie. To tylko zwykła mugolka, brudna szlama. Dwóch starszych od niej chłopaków zaczaiło się w lochach, zaciągnęło do pustego pomieszczenia i tam torturowało. Trochę magicznie, trochę przy użyciu pięści.

To Teodor ją znalazł.

Nigdy nie udało mu się wyrzucić z umysłu tamtego obrazu. Bonnie leżała na podłodze, na jej niewinnej buzi rozlewały się siniaki, złote włosy rozsypały się wokół jej głowy niczym aureola, aureola zabrudzona czymś ciemnym: jej krwią.

A ta krew była czerwona. Nie szlamowata, nie czarna, nie brudna, tylko czerwona tak jak Teodora. Szkarłatna, na Boga, rubinowa i lśniąca!

Początkowo nie mógł tego przyjąć do wiadomości, później jednak przyszło zrozumienie, a z nim całkowita zmiana poglądów. I nienawiść do chorego ojca.

– Boże, ty nadal jesteś uprzedzony – powiedział teraz do Dracona, przelewając w to całe swe rozgoryczenie. – I to z jakiego powodu? Z powodu jej pochodzenia? Ona go sobie nie wybrała. W dodatku nic mi nie zrobiła, nie mam po co…

– Chce zniszczyć Chimerę, chce zniszczyć jedyną miłość Blaise’a. To właśnie robi.

Teodor westchnął. Ruchem różdżki zgasił wszystkie lampy, drugim zamknął drzwi do gabinetu Granger. Spojrzał twardo na Dracona.

– Nie będę szpiegiem, Malfoy. Wybij to sobie z głowy – rzekł dobitnie. – Idziemy, Stewart pewnie się niecierpliwi.

Chimera nie była pełna jak w weekendy, ale zdecydowanie nie brakowało w niej gości. Zabiniego znaleźli przy barze osobiście nadzorującego pracę kelnerek i barmanów. Gdy zobaczył przyjaciół, natychmiast się ożywił. Ożywił się jeszcze bardziej, kiedy zwrócił uwagę na głęboki fiolet sukienki Charlie.

– Mademoiselle – kurtuazyjnie ucałował wierzch dłoni dziewczyny. – Witam w Chimerze. Ciebie chyba jeszcze u nas nie było? Od razu bym cię zauważył…

Charlie zabrała dłoń.

– Bywam tu co dwa tygodnie – ucięła. Draco później śmiał się z przyjaciela, że to pierwsza dziewczyna, która jednym zdaniem sprowadziła go do parteru.

Blaise osobiście odprowadził ich do stolika i odszedł z powrotem do baru, obiecując niedługo wrócić. Rozmowa jakoś się toczyła. Widać było, że Charlie oraz Draco dobrze się rozumieją, co tylko dopełniał fakt ich wspólnej miłości do soku pomidorowego. Teodor szybko się rozluźnił, odpalił papierosa, pociągnął łyk ognistej whisky i zaczął świętować swój mały sukces. Z rozbawieniem obserwował próby Zabiniego, by zająć Stewart swoją osobą, ale ta nie sprawiała wrażenia zachwyconej nowym adoratorem. Mniej więcej po godzinie poszła do toalety, gdzie na dłuższy czas ukryła się przed natrętem. Teodor podejrzewał, że próbowała po prostu uciec oknem albo wentylacją.

– Więc jaka to okazja? – spytał Blaise podczas jej nieobecności. – Jakoś nie wydaje mi się, żeby panowie urzędnicy mogli sobie pozwolić na picie w poniedziałek.

– Zdałem owutemy – odpowiedział zadowolony z siebie Nott. Dzięki whisky wyraźnie się rozluźnił. – Transmutacja, zaklęcia i obrona na W, eliksiry i astronomia na P.

– Inteligent – prychnął Blaise, na co Draco parsknął śmiechem w swoją krwawą Mary. – Granger pewnie zachwycona?

– Jeszcze nie wie. Albo wie, o ile była już w biurze.

Przez umysł Teodora przeszła niewyraźna myśl, że o czymś zapomniał, ale zniknęła ona szybciej, niż się pojawiła. Nie poświęcił jej wiele uwagi.

– Ta Charlie jest niezła – stwierdził Blaise i zaciągnął się cygarem.

– I ma cię gdzieś.

– Gdzieś to ja ci wsadzę zaraz tego papierosa, Nott.

– Tak się nie traktuje klientów.

– Myślę, że Stewart cię spławia, bo ma inny cel – wtrącił Draco. Zabini, który już miał odwarknął Teodorowi, spojrzał na niego z zainteresowaniem. – Ten cel siedzi obok ciebie.

Obaj popatrzyli na bruneta gaszącego papierosa w popielniczce.

– Raczej wątpię – powiedział Teodor. – Nie jestem tarczą, żeby do niej celować, zresztą, chyba widzi, że nie jestem zainteresowany.

– Stewart doskonale widziała moją obrączkę – odparł Draco – a jednak dopóki nie powiedziałem jej prosto w oczy, żeby poszła się gonić, cały czas do mnie uderzała. Nie zniechęciły jej sugestie, aluzje, nawet przy Astorii próbowała ze mną flirtować. Z tego, co zauważyłem, nie byłem jedyny, podejrzewam też, że nie pierwszy. Stewart to modliszka, taka… żeńska wersja ciebie, Zabini.

Blaise nie wyglądał na rozgniewanego – sam zdawał sobie sprawę, jak traktuje kobiety i że nie powinien tak robić.

– Przestaliśmy się do siebie odzywać, znalazła sobie jakiegoś faceta z Departamentu Gier, więc automatycznie przeszliśmy nad tym do porządku dziennego – kontynuował Draco. – Nie możemy się nienawidzić, skoro pracujemy w jednym pokoju. Teraz najwyraźniej wybrała sobie Notta.

– I raczej nie widzi tego, że jej wdzięczenie się nie robi na mnie wrażenia?

– Przykro mi, Nott.

Zamknęli dyskusję, bo do stolika wróciła Charlie. Usiadła obok Teodora i uśmiechnęła się do niego olśniewająco. Owszem, była piękną kobietą, musiał to przyznać. Mogła zmienić kolor włosów – nie przepadał za rudym. Ale jednak była też modliszką, jak to ujął Malfoy. Musiał jak najszybciej przesunąć się z linii strzału.

Natomiast Blaise sprawiał wrażenie, jakby był bardzo chętny do podłożenia się łowczyni do upolowania. Nie zaprzestał uwodzenia, jednak teraz robił to bardziej w wyrafinowany sposób. Draco i Teodor popatrzyli na siebie znacząco: obaj wiedzieli, że przyjaciel nie zamierzał tak łatwo odpuścić.

– Poczekajcie, przyniosę z dołu butelkę naprawdę dobrego wina, najnowszy nabytek…

I wtedy na Teodora spadło olśnienie. Przyniosę z dołu… Przez jego myśli przeszedł impuls, łącząc je w logiczną całość. Już wiedział, czego zapomniał.

Nie poszedł do archiwów po dokumenty dla Granger. Odkładał to i odkładał, i się wreszcie doigrał.

Boże.

Ona go zabije, rozszarpie na strzępy.

Zerwał się z miejsca, rzucił na stół kilka galeonów za whisky, przeprosił wszystkich i wyleciał z klubu, jakby ścigało go stado diabłów.

Atrium było nienaturalnie ciche i puste. W dyżurce siedział strażnik czytający gazetę, który na widok Teodora zrobił się czujny, a ręka zniknęła gdzieś w okolicach kieszeni spodni. Teodor przywitał się grzecznie i sam podał mu swoją różdżkę.

– Po coś pan przyszedł tu tak późno? – spytał oschle strażnik, upewniwszy się co do tożsamości nocnego przybysza.

– Zapomniałem czegoś z archiwów. Przepraszam za późną porę, ale jeśli nie oddam tego szefowej, prawdopodobnie widzę się z panem ostatni raz.

Mężczyzna wywrócił paciorkowatymi oczami.

– Idź pan i nie zabłądź w tych ciemnościach – machnął na niego ręką, po czym wrócił do czytania gazety.

Teodor natychmiast ruszył w stronę wind. Jego kroki odbijały się echem po hallu. Teraz patrzył na to miejsce zupełnie inaczej niż w ciągu dnia. Wydawało się o wiele większe, wręcz monstrualne niczym hala mugolskiego lotniska. Światła były przygaszone, panował tu jedynie lekki półmrok, tak by nie wpadło się do Fontanny Magicznego Braterstwa i mogło się odnaleźć drogę do innych części ministerstwa. Głos rozlegający się w złotej windzie brzmiał o wiele głośniej niż zwykle, w dodatku wydawał się ostry i wręcz przenikał Notta do kości. Kiedy chłopak zjeżdżał na dół, przeszedł go dreszcz niepokoju. Za czasów Hogwartu wielokrotnie chodził nocą po pustych korytarzach zamku, później często zdarzało mu się spacerować poza domem w porze, w czasie której normalny człowiek od dawna leży w łóżku, jednak teraz nagle dotarła do niego świadomość bycia całkowicie – no, poza strażnikiem – samym w wielkim gmachu Ministerstwa Magii. Kto wie, co czai się w mroku wiekowego budynku…

– Departament Tajemnic.

Teodor przełknął z trudem ślinę i wyszedł z windy. Natychmiast wstrząsnął nim dreszcz – im głębiej, tym zimnej. Stanął na wprost drzwi majaczących na końcu nikle oświetlonego korytarza. Nawet tutaj dostrzegał połysk złotej klamki. Wyobrażał sobie, co za nimi znajdzie, widział obrazy tak wyraźnie, że jego nogi prawie same skierowały się w tamtą stronę… Ostatecznie skręcił jednak w prawo. Wiedział, że nie wszyscy pracownicy byli uprawnieni do przebywania w sercu Departamentu Tajemnic, właściwie w ogóle niewielu z nich takie uprawnienia posiadało. Nie planował robienia sobie problemów. Jeszcze.

Nim korytarz całkiem zakręcił, ostatni raz zerknął na windę. Nadal tam była, otwarta, czekająca na niego. Wziął głęboki wdech i skarcił się w myślach. Nie zachowuj się jak dziesięciolatek bojący się ciemności.

W archiwach, podobnie jak w pozostałych częściach budynku, panował półmrok. Teodor wyjął z kieszeni listę tego, co powinien przekazać Granger. Akta dawnych spraw, dwa życiorysy… Bardzo szybko znalazł pierwszy regał, do którego ktoś przypiął kartkę spisaną czerwonym flamastrem.

Sama sobie wzięłam. Pogadamy jutro.

Gratuluję owutemów.

H.

Teodor zaklął szpetnie. Zerwał wiadomość, zmiął ją, po czym razem z listą wepchnął do kieszeni. Wiedział, że nie powinien był tego zostawiać na ostatnią chwilę. Mógł iść do tego cholernego archiwum w czasie przerwy na lunch, kiedykolwiek. Nie sądził, by Granger szybko mu to darowała.

Kiedy znalazł się z powrotem na korytarzu, znów dopadło go to okropne poczucie bycia obserwowanym. Wiedział, że jeśli się odwróci, zobaczy… no właśnie, co zobaczy? Bał się spojrzeć.

Mogłem nie pić, prychnął w myślach. To wszystko przez alkohol.

Dotarł do rozwidlenia dróg i stanął jak wryty.

Windy nie było.

Nie czekała na niego. Miał nadzieję w trybie natychmiastowym opuścić mroczne podziemia, a jednak zmuszono go do spędzenia w nich kolejnych minut. Przeszły go dreszcze. Nie przypominał sobie, by windy same odjeżdżały… ktoś musiał się nią już przemieścić, kiedy on był w archiwum…

Guzik „0” nacisnął tak mocno, że aż coś strzyknęło mu w palcu wskazującym. Drzwi zasuwały się niemożliwie wolno, do ostatniej chwili miał przeczucie, że coś wpadnie do windy albo że wejście do Departamentu Tajemnicy rozchyli się, a w środku ujrzy…

Nic nie ujrzysz, Nott, powiedział sobie. Nic tam nie ma, nikogo i nic!

Przez atrium szedł tak szybko, jak tylko pozwalała mu na to praca mięśni. Po dwudziestej pierwszej nie można było korzystać z kominków i jedyna droga na zewnątrz prowadziła przez główne wejście. To dodatkowo rozdrażniło Teodora. Zastanawiał się, co jeszcze może mu popsuć humor tego dnia, dnia, który rozpoczął się tak dobrą wiadomością o zdanych owutemach…

Przy dyżurce strażnika ktoś stał. Poczuł ulgę na widok człowieka, kogoś z krwi i kości, nie z wyobraźni i złudzenia. Gdy Nott zbliżył się do niego, ze zdziwieniem odkrył, że to Otto Burke.

– Dobry wieczór – powiedział głośno, może nawet trochę za głośno. Burke odwrócił się i błękitne oczy przeszyły go na wskroś. Podobieństwo do Matta nie uderzyło go, już jakiś czas temu doszedł do wniosku, że sam je sobie wymyślił.

– Co pan tu robi? – spytał zimno Otto. – Nie przypominam sobie, by pańskie godziny pracy przekraczały osiemnastą. Czy aby na pewno panna Granger pana nie wykorzystuje?

– Proszę się o to nie martwić – odrzekł Teodor, mrużąc lekko oczy. – Chcę też zauważyć, że pan również dopiero wychodzi.

Teodor czuł coraz większą niechęć do tego człowieka.

– Jestem wiceszefem departamentu, ignorancie. To stanowisko wymaga więcej niż praca asystenta – ostatnie słowo Burke niemal z siebie wypluł. Zerknął ostatni raz na strażnika. – Do widzenia.

– Do widzenia, do widzenia. A ty co? Zamierzasz kwitnąć tutaj do rana?

Nott posłał ochroniarzowi wciąż wściekłe spojrzenie i wyszedł za mężczyzną. W jego głowie trwała bitwa myśli. Był prawie w stu procentach pewny, że to Burke przed nim opuścił podziemia. Nie wiedział tylko, w jakim celu się tam znalazł. Istniały trzy opcje. Pierwsza zakładała minięcie się z nim w archiwach, co jednak było niemożliwe. Regał, do którego Granger przyczepiła kartkę, stał blisko wyjścia i choć archiwa miały dwa poziomy, to tylko w jeden sposób dało się do nich dotrzeć. Teodor zobaczyłby więc, gdyby ktoś wchodził lub wychodził.

Druga opcja wiązała się z salami sądowymi, do których skręcało się w lewo po wyjściu z wind, tak przynajmniej mówiła Hermiona. Tylko po co Burke miałby tam iść? Raczej nie przeprowadza się rozpraw w okolicach dwudziestej trzeciej… W dodatku były to sale już nieużywane, pozostałości po dawnych czasach ministerstwa.

Ostatnia opcja była absurdalna; możliwa, lecz niewytłumaczalna. Otto nie poszedł ani w lewo, ani w prawo. Poszedł prosto.

Poszedł do Departamentu Tajemnic.

Teodor początkowo zamierzał wrócić do Chimery, ale po dokonaniu poprzedniego odkrycia szybko zrezygnował z tego pomysłu. Było grubo po północy, a on siedział w kuchni przy kubku mocnej herbaty i wypalał papierosa za papierosem. Nie liczył na przyjście snu tej nocy, choć następnego dnia – właściwie tego dnia – miał zjawić się w pracy wczesnym rankiem. Jego rozmyślania przerwał łomot do drzwi, a sekundę później:

– Nott! Wiemsztam jesteś!

Teodor zaklął. A mógł się wyprowadzić z rodzinnej rezydencji. Głupi sentymentalizm.

Znowu łomot. Chłopak poczłapał na bosaka do hallu, po schodach dreptał przestraszony Brudek; jego wielkie oczy wydawały się jeszcze bardziej wyłupiaste niż normalnie.

– Proszę się nie trudzić, paniczu, ja otworzę! – pisnął, ale Teodor pokręcił głową.

– Idź spać, Brudku, ja się tym zajmę. – Poczekał, aż pod nieznoszącym sprzeciwu spojrzeniem skrzat posłusznie wróci na górę do swojego maleńkiego pokoiku służącego mu za sypialnię. Dopiero wtedy otworzył drzwi, a do środka dosłownie wleciał pijany Draco. Rozpłaszczył się posadzce, rzucił stekiem przekleństw i dzięki niewielkiej pomocy przyjaciela wygrzebał się do pozycji stojącej. – Czy każda twoja popijawa z Zabinim właśnie tak się kończy?

Draco chwycił go za ramiona, kręcąc głową.

– Stary… stary…

– Merlinie, Malfoy, uspokój się! Chodź, zrobię ci herbatę, pójdziesz spać, możesz sobie nawet wymiotować, jeśli chcesz, tylko się zamknij.

– Stary…

– Nie szarp mnie!

Draco ujął jego twarz w dłonie i przez sekundę Teodor bał się, że zostanie porządnie ucałowany.

– Stary!

– Co?

– Będę ojcem!

_______________

Ktoś tu jeszcze zagląda? Mam nadzieję.

Nie lepi mi się i nie mam tu na myśli tylko pisania. Nic mi się nie lepi. Ale walczę, podobnie jak walczę ze Szczytem. Mam sporo pomysłów i chcę Wam je przekazać, zwłaszcza że zaczęłam, rozkręciłam się i szkoda byłoby to olać.

Nie liczę na ciepłe przyjęcie, jednak Was pozdrawiam gorąco.