6.

– Bez owutemów?

– Bez. Możesz zacząć pracę od razu, a owutemy zdasz w międzyczasie. Obiecuję, że będziesz miał czas na naukę.

– A co powiedzą na to w Ministerstwie? Myślałem, że przyjmują tylko najlepszych z najlepszych.

– I poniekąd masz rację. Nikt nie będzie cię o to pytał, bo praca w Ministerstwie wiąże się ze zdaniem owutemów. To tak jakby oczywiste, ponieważ w przeciwnym razie w ogóle nie otrzymałbyś tej posady. Zresztą, przecież prędzej czy później będziesz je miał, prawda? Dopiszemy wzmiankę o tym fakcie do twoich papierów i już.

– I już… No nie wiem, Granger. Nie widzę tego.

– Proszę, Teodorze. Spełniasz wszystkie wymagania.

– Naprawdę?

– Nawet ponad! Właśnie kogoś takiego jak ty szukałam. Jesteś… idealny! To jak, zgadzasz się?

– Cóż…

– Tak?

– Po moim trupie.

Teodor dzielnie opierał się namowom Hermiony, choć gdy patrzyła na niego tymi dużymi, brązowymi oczami, nawet mimo obcasów niższa o głowę, trudno było nie ulec. On jednak nie zamierzał zmienić zdania. Coraz częściej kusiło go natomiast rzucenie tego wszystkiego w cholerę. Przecież miał jeszcze czas. Mógł znowu gdzieś wyjechać, zaszyć się gdzieś tak jak ostatnio, poczekać, aż wszyscy o nim zapomną… Wszystko byłoby jak dawniej.

Tyle że głód wiedzy, na nowo obudzony, nie dawał o sobie zapomnieć.

Teodor odwiedził Instytut Edukacji Magicznej, gdzie zapisał się na owutemy. Zapłacił za to sporo galeonów, bo egzaminy można było zdawać za darmo przed ukończeniem dwudziestego roku życia. Ich termin wypadał pod koniec czerwca, miał więc jeszcze kilka tygodni na odświeżenie wiadomości. Początkowo planował do tego czasu chodzić na zajęcia uzupełniające, ale pogodzenie kursów z pracą w antykwariacie okazało się niewykonalne. W zamian za to kupił sobie kilka dodatkowych książek i nie rozstawał się ze starymi, szkolnymi podręcznikami. Rzuciwszy na nie uprzednio zaklęcie chroniące przed niechcianymi spojrzeniami, brał je do pracy, gdzie między obsługą jednego a drugiego klienta kuł przepisy eliksirów, zaś już po zamknięciu transmutował różne przedmioty, wyobrażając sobie minę pana Robinsona, gdyby zamiast swoich cennych skarbów zobaczył zwykłe widelce, kolorowe kwiatki albo żywy drób.

Pewnego wieczora wybrał się na zbadanie zawartości własnej biblioteczki. Wcześniej prawie do niej nie zaglądał, bo to było królestwo ojca, jego gabinet i samotnia, w której często lubił się ukrywać. Teodorowi rzadko pozwalano tu wchodzić, a już na pewno nie mógł szperać wśród półek. Domyślał się, że musiały się tam znajdować nie do końca legalne pozycje. Teraz miał okazję zaspokoić swoją ciekawość.

Zaczął od regału stojącego najbliżej drzwi. Znalazł tam parę książek dla dzieci, które znał z dzieciństwa; wiele z nich czytała mu matka, jeszcze przed śmiercią. Z rozrzewnieniem spojrzał na stary egzemplarz Baśni Barda Beedle’a. Nadal pamiętał opowieść o Czarodzieju i skaczącym garnku, jego ulubioną. Przywołał mgliste wspomnienie którejś Gwiazdki, kiedy siedział z matką na dywanie przed kominkiem, oglądając barwne rysunki. Później rozległo się trzaśnięcie frontowych drzwi, do salonu wkroczył Anthony Nott. Zionęło od niego alkoholem.

Następnie Teodor zagłębił się w dział encyklopedii. Obejrzał uważnie kilka z nich, po czym odłożył na stolik nieopodal, uznawszy, że mogą przydać się w czasie powtórek do owutemów. Sporo czasu stracił przy powieściach. Wiedział, że czarodziejska literatura jest równie bogata co mugolska, ale nie spodziewał się aż tylu kryminałów i romansów we własnym domu. Był pewny, że to nie Anthony za nie odpowiadał.

Powoli zapadał zmierzch, a Teodor nie przebrnął nawet przez jedną piątą ogromnych zbiorów. Jego uwagę przykuł tytuł: Tajemnice Ministerstwa Magii. Natychmiast skojarzył mu się z ofertą Hermiony. Wyobraził sobie samego siebie, drepczącego za nią z podkładką do pisania przez okazałe atrium. Skrzywił się. Nie sądził, by długo był w stanie pracować jako czyjś asystent, a już zwłaszcza jej asystent.

Prychnął cicho, ale odłożył Tajemnice na kupkę książek, którymi zamierzał zająć się w najbliższym czasie. Przebiegł wzrokiem po kolejnych tomiszczach i wtedy usłyszał z dołu wołanie.

– Noooott! Nottie, gdzie się ukrywasz?

Zaklął i niemal biegiem opuścił bibliotekę. Gruby dywan, którym wyłożona była podłoga w korytarzu, stłumił odgłosy jego kroków. Kiedy stanął na szczycie schodów, zobaczył Malfoya patrzącego obojętnie w przestrzeń, i Zabiniego uśmiechającego się w iście szatański sposób.

– Nareszcie. Mam nadzieję, że przypudrowałeś nosek. – Oczy Blaise’a błysnęły dziko. – Gotowy? Noc wprawdzie jeszcze młoda, ale…

– Dobra, ruszaj się, Nott, bo Zabiniemu już się kurzy pod nogami – prychnął Draco.

Teodor wziął kurtkę z wieszaka.

– A tobie co? – spytał, unosząc brwi. – Astoria zamknęła ci drzwi do sypialni?

Blaise ryknął śmiechem.

– Dziesięć punktów dla Slytherinu! – zawołał z radością.

Wyszli z posiadłości. Wieczór był ciepły, a niebo przypominało granatowy atłas. Teodor popatrzył na ubawionego Zabiniego i wyraźnie zirytowanego Malfoya.

– Po prostu się nie umyłeś czy naprawdę coś schrzaniłeś? Przestań wyć, Blaise, zaraz się posikasz.

– Ty też mnie nie denerwuj, Nott – syknął Draco, wbijające ręce w kieszenie ciemnych spodni. – Dzisiaj rano Astoria chodziła cała w skowronkach i najchętniej zajęłaby się ratowaniem szczeniaczków z płonących budynków, ale zanim wyszedłem z domu, powiedziała, że śpię na kanapie. I zamknęła się w sypialni. Gdybym nie był prawie spóźniony, dowiedziałbym się, o co chodzi. Naprawdę, czasem mam ochotę nią potrząsnąć.

Teodor gwizdnął przeciągle.

– Te dni?

– Właśnie, Malfoy, może po prostu boi się Morza Czerwonego?

– Jesteś obrzydliwy, Zabini.

– Do usług.

Zamiast w Chimerze, tamten wieczór spędzili w mugolskim klubie CoCo. Było tam głośno i tłoczno, ale jednocześnie bardzo przyjemnie dzięki gustownym meblom, konkretnej obsłudze oraz – przede wszystkim – wyśmienitym drinkom. Dobry nastrój prawie natychmiast im się udzielił, zwłaszcza że spotkali tam swojego dawnego kolegę, Grahama Montague’a. Montague, ciemnowłosy i potężnie zbudowany, był starszy od nich, ale mimo różnicy wieku szybko znaleźli wspólny język. Teraz, po paru kolejkach, dogadywali się jeszcze lepiej.

Graham jednak okazał się niezaprawionym w bojach kompanem i z CoCo ewakuował się przed północą, czkając i lekko się śliniąc. Draco udał się do toalety, narzekając na moczopędność soku pomidorowego, więc przy stoliku został tylko Teodor oraz Blaise. Ten drugi miał najmocniejszą głowę z nich wszystkich, Nott natomiast już czuł, że nie do końca panuje nad językiem. Siedział oparty łokciem o blat stolika, a koniec różdżki nieprzyjemnie wbijał mu się w żebra. To przypomniało mu o tym, że jego przyjaciele nadal nie wiedzą o najważniejszym.

Nie bawiąc się w rozpatrywanie plusów i minusów, wyprostował się i popatrzył poważnie na Blaise’a sączącego powoli przez słomkę jaskrawoniebieski napój. Przez dłuższą chwilę obserwował go, skupiając się na błyszczącej, ciemnej skórze oraz poruszającej się jednostajnie grdyce. Odchrząknął.

– Wiesz, Zabini… – Kupiłem sobie różdżkę, fajnie, nie? – Chciałbym spróbować twojego picia.

Co?

Blaise uniósł brwi, po czym roześmiał się. Podsunął koledze własną szklankę.

– Ale się zrobiłeś. Uważaj, bo skończysz jak Montague.

Teodor z roztargnieniem pociągnął łyk i zakrztusił się.

– Za słodkie. – Otarł usta wierzchem dłoni. Znów odnalazł czarne oczy Blaise’a. Jeszcze jedna próba: zdaję owutemy. – Draco chyba utopił się w tym klopie.

CO?! „Klopie”? Gdyby tak ojciec go słyszał… Od dziecka powtarzano mu, że ma uważać na język i nie używać słów jak z rynsztoka. Wystarczył wypad do CoCo, żeby potrzebował porządnego ciosu przez łeb słownikiem.

Jak na zawołanie, z tłumu wyłonił się Malfoy. Wyglądał na zniesmaczonego.

– Ktoś pomylił sobie pisuar z muszlą klozetową – poinformował ich i wzdrygnął się. – Mugole.

Teodor odchrząknął znacząco, a chłopaki spojrzeli na niego wyczekująco. Zacisnął dłoń na swojej szklance z whisky. Wasza ukochana szlama zaproponowała mi pracę w Ministerstwie.

– Na pohybel brudasom!

CO, DO CHOLERY?!

A, chrzanić to.

Następny dzień spędził całkiem produktywnie jak na typowy dzień po spotkaniu z kolegami. Obudził się wyjątkowo wcześnie, wziął gorący prysznic i sam przyrządził sobie orzeźwiający napój, co uznał za całkiem przyzwoitą wprawkę przed próbą warzenia eliksirów. Teodor postanowił zdawać owutema również z tego przedmiotu, co wiązało się z koniecznością ćwiczeń. Tak więc jeszcze przed południem chłopak ustawił na kuchence kociołek, na blacie położył otwarty podręcznik do siódmej klasy, włączył radio i wziął się do roboty.

Zaczął od czegoś prostego: od eliksiru na porost włosów. Jego moc sprawdził na sobie, przez co przez kolejne dwadzieścia minut męczył się z długą do pasa brodą. Gdy wreszcie się jej pozbył (dodatkowy punkt za trwałość, prychnął w myślach), przeszedł do bardziej skomplikowanych mikstur. Wszystkiemu przyglądał się Brudek, raz po raz chichocząc piskliwie albo wydając z siebie przeciągłe okrzyki aprobaty lub grozy, kiedy wydawało się, że Teodor ucierpi od syczącego roztworu.

– Panicz Nott nie powinien użyć takiej szpatułki, to nietrwałe narzędzie!

– Dziękuję, Brudku, ale zamknij się. No cholera jasna!

– A nie mówiłem, sir?

Teodor ze złością wrzucił stopioną szpatułkę do zlewu.

Czuł się jak za dawnych lat, kiedy schodził do ciemnych, śmierdzących wilgocią lochów, ze skupieniem słuchał instrukcji Snape’a, a potem, pełen ekscytacji, zabierał się za warzenie kolejnej mikstury. Wiedział, że ma władzę. Wiedział, że przez te półtorej godziny to on rozdaje karty. Wiedział, że zostaje nagradzany spojrzeniem aprobaty nauczyciela nie tylko ze względu na przynależność do Slytherinu. Już w pierwszej klasie spodobały mu się eliksiry, może nie tak bardzo jak transmutacja, jednak każda receptura, nawet na zwykły Rozweselacz, była dla niego czymś niezwykłym, jakby tworzył nową rzeczywistość.

Teraz, kiedy po tylu latach znów stanął przed kociołkiem, alchemia wydawała mu się czymś naturalnym. Zupełnie tak jak rzucanie zaklęć – gdy postanowił wrócić do magii, czuł lęk, że będzie zmuszony wszystkiego uczyć się od nowa. Tak się jednak nie stało. Jego nadgarstek pamiętał ruchy, a wargi same układały się w inkantacje. Teraz intuicyjnie sięgał po składniki, niewiele zastanawiał się nad tym, jak długo powinien obracać chochelką ani czy powinien zmniejszyć lub zwiększyć ogień; po prostu to robił. Tak jakby w jego umyśle obudziło się coś od dawna uśpione i przejmowało nad nim całkowitą kontrolę.

A on się jej poddawał, bo wiedział, że walka z naturą nie ma sensu.

Kończył już przyrządzać Uspokajacz – który mimo swej nazwy był całkiem… kapryśny – kiedy zabrzmiał dzwonek do drzwi, wyrywając go z zamyślenia.

– Brudku! – zawołał, lecz skrzat nie odpowiedział. – Brudku, otwórz!

Gdy dźwięk dzwonka rozległ się jeszcze raz, tym razem nieco dłuższy niż poprzednio, Teodor zmniejszył gaz, wytarł ręce w ścierkę i sam poszedł sprawdzić, kto przyszedł. Otwierając drzwi, nie spodziewał się ujrzeć na progu Hermiony. Sapnął ze zniecierpliwieniem.

– Naprawdę nie masz co robić w sobotę?

– Dzień dobry, mnie również miło cię widzieć. Mogę wejść?

Teodor zawahał się.

– Widzisz, jestem trochę zajęty…

– Czy to Eliksir Uspokajający? – spytała z ożywieniem Hermiona, patrząc ponad jego ramieniem. – Pięknie pachnie!

Teodor uśmiechnął się złośliwie.

– Czyżby praca szefowej departamentu była tak stresująca, że bez zwykłego Uspokajacza ani rusz? – zadrwił, po czym przesunął się. – Wchodź.

– Ćwiczysz przed owutemami, tak? – zainteresowała się Hermiona, prowadzona przez gospodarza do kuchni. – Jak ci idzie? Kiedy masz terminy?

– Przeprowadzasz wywiad środowiskowy? W ogóle jak mnie znalazłaś?

Hermiona zarumieniła się i spuściła wzrok.

– No wiesz… pracuję w Ministerstwie Magii.

Teodor posłał jej wściekłe spojrzenie. Nie spodziewał się, że sięgnie po takie środki. Gdyby po prostu spytała, podałby swój adres… prawdopodobnie.

– Wielu ludzi tak odnajdujesz? – warknął.

Weszli do przestronnej kuchni. Na marmurowych blatach poustawiane były słoiczki z zakonserwowanymi magicznymi zwierzętami, miseczki z kamieniami szlachetnymi czy podejrzanie wyglądającymi substancjami, a oprócz tego pęki intensywnie pachnących ziół. Na jednym z palników stał kociołek, z którego wydobywały się czerwone kłęby dymu. Hermiona zajrzała do niego z dziwnym uśmiechem na ustach. Teodor patrzył na nią z obojętnością.

– Kawy? Herbaty? – rzucił prawie od niechcenia, na co tylko potrzasnęła głową. Teraz pochylała się nad otwartym podręcznikiem. – Więc jakie jest cel twojej wizyty?

– Naprawdę się nie domyślasz? – spytała cicho, oderwawszy się od lektury. – Przyszłam jeszcze raz spytać cię, czy…

– Nie.

– Ale…

– Niepotrzebnie zadawałaś sobie tyle trudu. Przecież doskonale znasz odpowiedź. – Teodor oparł się o szafkę i założył ręce na piersiach. Hermiona grała mu na nerwach swoją upartością. – Myślałem, że jasno dałem ci do zrozumienia, co myślę o tym głupim pomyśle.

– Eliksir zaraz ci się zwarzy – zauważyła spokojnie Granger. Kiedy Teodor rzucił się, by ratować miksturę, ona westchnęła ciężko. – Naprawdę nie rozumiem twoich obiekcji. Co ci szkodzi? I tak wróciłeś do magii, zresztą, praca w Ministerstwie jest słabo związana z samym uprawianiem czarów…

– Granger, nie zamierzam mieszać się w politykę – uciął Nott, wrzucając do kociołka posiekaną bazylię. Nie była ona koniecznym składnikiem, ale znacząco poprawiała smak napoju. – W dodatku mam już pracę, jakbyś o tym zapomniała.

– Pan Robinson na pewno da sobie radę bez ciebie – powiedziała szybko. – Albo znajdzie kogoś innego do pomocy.

– Powiedziałem: nie.

Wyłączył gaz i zajrzał do instrukcji. Wyglądało na to, że wszystko się udało: konsystencja, barwa oraz zapach były w porządku. Wziął chochelkę i nalał trochę Uspokajacza do szklanki, którą podał Hermionie.

– Masz, pij.

– Nie zamierzam być twoim królikiem doświadczalnym – żachnęła się, odstawiając naczynie na blat. – Teodorze, muszę mieć asystenta.

– Jeszcze nie znalazłaś zastępstwa?

– Znalazłam – przyznała niechętnie. – Jake jest nierozgarnięty. Nie nadąża za mną i robi niepotrzebny bałagan z papierach.

– Skąd wiesz, że ja też bym takiego nie miał?

Wskazała na blat zasłany składnikami.

– Utrzymujesz porządek w miejscu pracy – stwierdziła, jakby właśnie mówiła o najoczywistszej rzeczy na świecie. – A sama alchemia wymaga niezwykłej dokładności. Spełniasz wszystkie wymagania, Teodorze, wszystkie.

– Już mi to mówiłaś, ale nadal nie wiem, jakie one są.

Jej policzki zabarwiły się szkarłatem. Wyglądała jak niewinna Gryfonka, którą przyłapano na dręczeniu szczura potrzebnego na lekcji transmutacji. Odgarnęła za ucho kosmyk włosów.

– Cóż… Umiesz rozmawiać z ludźmi, jesteś elokwentny, skrupulatny, nie robisz wokół siebie chaosu. Myślę też, że masz siłę przebicia i spryt.

Teodor nie dał po sobie poznać, jak bardzo te słowa połechtały jego ego. Uniósł brew z rozbawieniem.

– Mówisz to na podstawie naszej krótkiej znajomości?

– I na podstawie obserwacji ciebie jako ucznia, tak.

– Od Hogwartu minęło sporo czasu. Może już nie jestem taki sprytny, a raczej leniwy i tępy? – zasugerował, obserwując uważnie reakcję Hermiony. Wyglądała na zdeterminowaną, by wrócić do domu z jego zgodą, co tylko bardziej go rozsierdziło.

– Ktoś tępy nie odróżniłby po sześciu latach srebra Aleksandra od zwykłego metalu.

– Granger, nie chcę dla ciebie pracować.

– Więc o to chodzi? – spytała z niedowierzaniem. – O to, że byłabym twoją pracodawczynią?

– Jesteś śmieszna!

– Ja jestem śmieszna? To tobie przeszkadza pracowanie dla kobiety! – prychnęła, wyrzucając ręce w górę.

– Wcale… och, nie o to chodzi!

– Więc o co, Teodorze?

Znowu patrzył na nią z góry, ale tym razem spojrzenie pełne szczerości nie wywarło na nim wrażenia.

– O to, że nie chcę wracać do tego świata, rozumiesz? – wycedził.

– A różdżka? A to? – Hermiona wskazała kociołek, z którego wciąż unosiły się kłęby pary. – A owutemy? Czy to wszystko nie mieści się w definicji powrotu? Zresztą, sam mówiłeś, że magia nas nie upośledza, że… że poszerza horyzonty! To twoje słowa!

Teodor pokręcił głową, zaciskając dłonie w pięści.

– Nie rozumiesz, Granger…

– Więc mnie uświadom!

– Przez magię straciłem wszystkich, na których mi zależało! – wybuchnął, z satysfakcją zauważając, że dziewczyna cofa się o krok. Świetnie. Chciała prawdy, więc ją dostanie. – Dlatego z niej zrezygnowałem, dlatego przez sześć lat żyłem jak mugol, byle tylko nie mieć z nią nic wspólnego! A przez ciebie… przez ciebie w jednej chwili dałem się na nowo omotać.

– Przeze mnie? – powtórzyła, rozszerzając oczy ze zdziwienia. Na policzkach miała wypieki. – Przecież to nie ja zaprowadziłam cię za rączkę do Ollivandera.

– Ale to ty przypomniałaś mi, za co tak bardzo ceniłem magię. Przez ciebie do niej wróciłem, chociaż lepszym wyjściem było zostawić wszystko tak jak było. Jeszcze niedawno moje życie było spokojne, czyste, a teraz nagle trafiłem w sam środek badziewia, czyli czarodziejskiego świata!

– Napadły cię wątpliwości, więc mnie obwiniasz, tak? I dlatego nie chcesz ze mną pracować?

– Między innymi dlatego – poprawił ją chłodno. Nie ruszył go ból, którzy przemknął przez jej twarz. – Bo oprócz tego jesteś uparta i irytująca, i wiem, że nie mógłbym z tobą długo wytrzymać.

Hermiona wpatrywała się w niego bez słowa, a on tylko czekał na wybuch. Sam czuł przyśpieszone bicie własnego serca oraz uderzenia gorąca, jak zwykle, gdy się na kogoś wściekał. Ona jednak przyjęła jego słowa bez krzty gniewu.

– Skoro nie chcesz tego zrobić dla mnie, zrób to dla siebie – rzekła cicho. – Praca w Ministerstwie otwiera wiele drzwi…

– Pragnienie wiedzy nie jest tym samym, co pragnienie władzy. A ludzie Ministerstwa właśnie za nią ślepo podążają.

Wyraz twarzy Hermiony zmienił się i Teodor już wiedział, że przesadził.

– Czyli oprócz bycia irytującą jestem też żądna władzy, tak?

Teodor przewrócił oczami.

– Ty to powiedziałaś.

Dźgnęła to palcem w pierś tak mocno, że aż syknął cicho. Jej oczy ciskały gromy.

– Wiesz co, Nott? Mogłam przyjąć do wiadomości, że czarodziejów traktujesz na równi z robakami, choć sam jesteś jednym z nich, czy tego chcesz, czy nie. Spotkało cię coś strasznego przez magię, więc to zrozumiałe. Ale teraz śmiesz twierdzić, że Ministerstwo Magii to fabryka tyranów?! Może to nie była zbyt czysta instytucja, gdy Voldemort ją inwigilował. Teraz, kiedy Ministrem Magii został Kingsley Shacklebolt, sprawa ma się zupełnie inaczej. Ale tobie nie da się nic powiedzieć! Zamykasz się na wszystko, co jest związane z czarodziejskim światem, chociaż JUŻ DO NIEGO NALEŻYSZ! Nic nie wiesz, Nott, a śmiesz cokolwiek oceniać! – Znowu wyrzuciła ręce w górę. – I kto tu jest irytujący!

Zamaszystym krokiem opuściła kuchnię.

A Teodor stał przy zlewie, zastanawiając się, za kogo, do cholery, miała się ta wredna szczotka.

Nie zdążył nawet się poruszyć, kiedy powietrze przeszył kobiecy wrzask. Teodor prawie biegiem przeciął kuchnię oraz jadalnię, aż znalazł się w hallu. Tam zobaczył Brudka z naręczem kwiatów, wpatrującego się wielkimi oczami w stojącą naprzeciwko niego dziewczynę.

– Panicz Teodor! – ucieszył się na widok swojego pana. – Brudek nie wiedział, że ma pan gości.

Hermiona bardzo powoli odwróciła się, zarumieniona od gniewu.

– Żyłeś jak mugol, co? – warknęła, oddychając szybko. – Czyli odciąłeś się od czarodziejów, ale postanowiłeś zatrzymać sobie skrzata domowego?

Teodor przejechał dłonią po twarzy. Czuł, że dłużej nie wytrzyma i zaraz może stać się coś bardzo, bardzo złego.

– Znowu ja jestem zły, tak?

W tym samym momencie rozległo się syczenie, a z salonu wylało się zielone światło. Teodor natychmiast rozpoznał charakterystyczny odgłos płonącego w kominku ognia, oznaczającego, że ktoś zaraz zamierza się tu dostać za pomocą sieci Fiuu.

I rzeczywiście, po kilkunastu sekundach rozległo się nawoływanie:

– Noooott!

Teodor zamarł. Jeszcze tego idioty tu brakowało.

Do przedpokoju wkroczył Blaise. Na widok Hermiony zrobił minę, jakby nagle się czymś zadławił.

– Co ona tu robi?!

Granger zmierzyła Zabiniego spojrzeniem pełnym obrzydzenia. Założywszy ręce na piersiach, zwróciła się do Teodora:

– Jesteś absolutnie pewien, że to tylko dzięki… o przepraszam, PRZEZE MNIE kupiłeś nową różdżkę?

– Co? – Zaskoczenie widniejące na twarzy Blaise’a mieszało się ze złością. – Nie chciałeś słuchać mnie i Malfoya, ale wystarczyła jedna szlama, żebyś do nas wrócił?

– Ej! – Hermiona wyciągnęła oskarżycielsko palec w jego stronę. – Nie jesteśmy już w szkole, Zabini, więc lepiej zamilcz, jeśli nie chcesz, żebym wyciągnęła odpowiednie konsekwencje za obrażanie pracownika urzędu.

Teodor pomyślał, że na całą ich czwórkę, wliczając w to zdezorientowanego Brudka, jeden kociołek Eliksiru Uspokajającego to zdecydowanie za mało.

Nott nie musiał się już martwić niewiedzą kolegów ani upierdliwością pewnej urzędniczki. Hermiona jako pierwsza opuściła rezydencję, zdegustowana i wściekła, czego upust dała, trzaskając drzwiami tak mocno, że zabrzęczały szyby w oknach. Blaise natomiast nie zamierzał tak szybko wychodzić – dał się wyrzucić dopiero po uzyskaniu odpowiedzi na kilkanaście pytań. Żadna z nich go nie usatysfakcjonowała.

– Może przynieść paniczowi filiżankę herbaty?

Teodor odwrócił się od okna i spojrzał gniewnie na Brudka stojącego w drzwiach. Na widok wielkich, pełnych służalczości oczu, wyraz jego twarzy złagodniał. Wiedział, że skrzat chciał dobrze. Gdyby pan polecił mu nie pokazywać się Hermionie, zrobiłby to. Nie jego winą była nadwrażliwość Granger na punkcie zniewolenia skrzatów domowych.

Teodor westchnął.

– Brudku powiedz mi, na podstawie tego, co dzisiaj widziałeś… Uważasz, że dobrze zrobiłem? Wracając do tego gówna?

Skrzat zbliżył się, miętoląc w łapkach koszulkę.

– Brudek cieszy się, że panicz Teodor postępuje tak, jak chciałaby tego panicza matka – pisnął. – Pani Margaret nie chciałaby, by jej syn postępował wbrew sobie.

Teodor mimowolnie zacisnął pięści.

– Właśnie o to chodzi. Przestałem walczyć z samym sobą i czuję się coraz gorzej.

Zaciągnął się papierosem trzymanym w dłoni i znów spojrzał w okno. Wychodziło ono na ogród, teraz skąpany w mroku. Spoglądając w górę, można było dostrzec niebo usiane gwiazdami i lśniący sierp księżyca.

– Brudek się nie zgadza, sir – odezwał się cichutko skrzat. – Brudek widzi, kiedy panicz wygląda na uradowanego. A dzisiaj rano właśnie tak panicz wyglądał.

Teodor zerknął na niego przez ramię.

– Przynieś mi jednak tę herbatę, proszę – rzucił. Brudek skłonił się nisko i wyszedł.

Nott wypuścił powoli powietrze z płuc i potarł dłonią czoło. Odsunął się od okna, po czym zaczął przechadzać się po miękkim dywanie wyściełającym bibliotekę. Był boso; czuł na stopach każdą nierówność, każde sklejone włókienko. Dopiero w Hogwarcie zaczął doceniać ten specyficzny spokój panujący w czytelni, taki, który nie panował w żadnym innym pomieszczeniu. To tutaj unosił się ten charakterystyczny zapach starych woluminów, będący jednym z najciekawszych zapachów, nie licząc aromatu kawy.

Wzrok Teodora padł na stosik książek na jednej ze szklanych etażerek. Na samym szczycie leżały Tajemnice Ministerstwa Magii, które wcześniej przykuły jego uwagę. Wziął je i zasiadł w najbliższym fotelu z wysokim oparciem. Otworzył książkę na pierwszej lepszej stronie, na początku rozdziału siódmego: „Co skrywa Departament Tajemnic?”

Zmarszczył brwi. Dlaczego autor poświęcił cały rozdział jednemu departamentowi?

Przerzucił nogi przez podłokietnik, jeszcze raz się zaciągnął, uważając, by popiół nie spadł na stronnice, i zaczął czytać.

Każdy z nas chciałby móc powiedzieć, że wie wszystko, że jest nieomylny, ale niestety prawda boli: niektórych zagadek nie da się rozwiązać. Jedną z takich zagadek, do tej pory nierozwiązanych przez największych naukowców naszego społeczeństwa, jest Departament Tajemnic. To, co najciekawsze, zazwyczaj znajduje się poza naszym zasięgiem, w tym wypadku na IX poziomie Ministerstwa Magii. Departament Tajemnic, razem z Wizengamotem, stanowią najstarsze jego części, do których dopiero w miarę upływu lat dobudowywano kolejne piętra [więcej informacji na temat początków M.M. str. 18]. Pod koniec XV wieku zamknięto go na prawie czterysta lat, by dopiero w pierwszej połowie ubiegłego stulecia zdjęto z jej wrót plomby. Już to wydarzenie przyniosło ze sobą wiele niespodziewanych i tragicznych w skutkach następstw, mianowicie ówczesny Minister Magii, Lorcan McLaird, który własnoręcznie użył zaklęcia otwierającego, umarł na oczach wszystkich zebranych. Nie po cichu, tak jak po klątwie Avady Kedavry, lecz przez prawie pięć minut krzycząc i wijąc się w konwulsjach. Późniejsza sekcja zwłok wykazała, że ciało McLairda zostało poddane torturom, których znaki ukazały się dopiero po jego śmierci. Już ten fakt jest na tyle zastanawiający, by zainteresowały się nim zagraniczne media, i na tyle przerażający, by nikt nie chciał przejść przez otwarte drzwi departamentu.

Oczywiście Ministerstwo Magii nie zamierzało od razu ujawnić prawdziwej przyczyny zwolnienia najwyższego stanowiska [więcej informacji na ten temat str. 213]. Wybrano nowego ministra, Hectora Fawleya, który zarządził zbadanie zawartości Departamentu Tajemnic. Skoro jednak nikt nie chciał przekroczyć jego progu, sam postanowił to zrobić. W Departamencie Tajemnic spędził trzy dni. Co w nim znalazł? Do tej pory tego nie wiadomo. Jego asystent, który jako jedyny odważył się mu towarzyszyć, milczał jak zaklęty. Był on pierwszym Niewymownym.

Hector Fawley wprowadził do czarodziejskiego prawa cały rozdział na temat pracy w Podziemiach, łącznie z ustępem zakazującym jego pracownikom wyjawiania informacji o swojej działalności. Oficjalne źródła niewiele nam mówią. Przez całe lata kolejni ministrowie rzadko wypowiadali się publicznie na temat Departamentu Tajemnic, a ich wypowiedzi zazwyczaj nie wnosiły niczego nowego. Dopiero w roku 1975 wydarzyło się coś, co znów zmusiło czarodziejów do przyjrzenia się Podziemiom. Ówczesna minister, Eugenia Jenkins, została odsunięta od władzy przez swoją niemożność poradzenia sobie z walką przeciwko Temu, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Na dzień przed oficjalnym przekazaniem stanowiska swojemu następcy zniknęła. Odnaleziono ją trzydzieści sześć godzin później niedaleko komnat Wizengamotu.

„Wyglądała, jakby ktoś lub coś ją napadło”, powiedział jeden ze świadków wyprowadzania Jenkins z siedziby ministerstwa. „Była cała poszarpana, zakrwawiona, patrzyła we wszystkie strony, jakby bała się, że zaraz zostanie zaatakowana. W dodatku ciągle bredziła coś o zamkniętych drzwiach, jedynych, których nie mogła otworzyć.”

Jak się okazuje, Jenkins wcale nie bredziła. Jej słowa były potwierdzeniem czegoś, co podejrzewało wielu przed nią: Departament Tajemnic, składający się z istnego labiryntu pomieszczeń, skrywa jedną zamkniętą komnatę, której zawartości nie zna nikt z żyjących.

Kiedy Brudek wszedł do biblioteki, Teodor już na niego czekał. Wzniósł oczy do nieba na widok porcelanowego serwisu i ciasteczek.

– Mówiłem ci tylko o herbacie.

– Brudek wie, sir. – Skrzat postawił tacę na biurku. – Brudek pomyślał, że może panicz zgłodniał, tak mało panicz zjadł na kolacji.

– Nieważne. – Teodor podał mu zapieczętowaną kopertę. – Mógłbyś zanieść to na pocztę? Jak najszybciej. To bardzo ważny list.

Skrzat skłonił się.

– Oczywiście, sir.

Zniknął z trzaskiem. Teodor westchnął i nalał sobie herbaty.

Zdecydowanie potrzebował sowy.

_________________

Dopieszczany do granic możliwości, zmieniany pięć tysięcy razy, więc mogły wkraść się błędy – za wszelkie wytknięcia padam do nóżek.

Miłego tygodnia!

Empatia