9.

– Cześć, Granger.

– Nott, Christina na pewno napisała ci w notatkach, że masz przychodzić przede mną i…

– Przyszedłbym, gdyby metro się nie zbuntowało.

– Metro? Przecież twój kominek został podłączony do sieci Fiuu.

– Stare przyzwyczajenia. Oto lista, o którą prosiłaś…

***

Teodor odwiedził ministerskie archiwa dopiero w środę i bardzo szybko zapragnął je opuścić.

Hermiona osobiście go tam zaprowadziła.

– Zawsze myślałam, że nie ma nic większego od hogwarckiej biblioteki – powiedziała, kiedy jechali windą – ale gdy zobaczyłam nasze archiwa… Sam się zresztą przekonasz.

– Departament Tajemnic – obwieścił chłodny, kobiecy głos, a Teodorowi zjeżyły się włoski na karku. Rzucił tęskne spojrzenie w stronę drzwi na końcu długiego korytarza, lecz posłusznie podążył za szefową. Skręcili w prawo.

– Gdybyś skręcił w lewo i zszedł na dół, dotarłbyś do sal rozpraw – powiedziała Hermiona. Stukot jej obcasów niósł się echem po korytarzu. – Archiwa są dwupoziomowe. Dwie trzecie ich zbiorów są dostępne dla wszystkich pracowników, by dostać się do tej jednej trzeciej, musisz mieć pozwolenie Ministra Magii.

– Prawie jak Dział Ksiąg Zakazanych.

– Prawie – podkreśliła Hermiona – jednak archiwa to nie biblioteka. Przebywanie tutaj w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach wiąże się z ciężką pracą. I czasem bywa niebezpieczne.

– Niebezpieczne? – powtórzył Teodor, ale dotarli do dużych, metalowych drzwi i nie został zaszczycony odpowiedzią. Hermiona pchnęła je lekko, a te otworzyły się bezszelestnie. – No proszę.

Roztaczał się przed nim widok tak niezwykły i niespodziewany, że musiał zwalczyć ochotę uszczypnięcia się w ramię. Jeśli kiedyś uważał bibliotekę w Hogwarcie za niesamowite miejsce, to teraz zmienił swój system wartości. Archiwa były olbrzymie, choć ich ogromu nie można było zdefiniować tym słowem. Wzdłuż pomieszczenia, niczym niezwykła kolumnada, ciągnęły się rzędy półek tak wysokich i tak długich, że ich krańce ginęły w mroku. Między nimi stały lampy, ale ich światło nie było w stanie całkowicie rozproszyć panujących tutaj ciemności. Teodor wyczuwał tę charakterystyczną woń, która przepełniała antykwariat pana Robinsona: starości, kurzu, historii utrwalonej na kartach ksiąg.

– Kto się tym wszystkim zajmuje? – spytał.

Hermiona wskazała dyskretnie jednego z mężczyzn kręcących się między regałami. Był ubrany w prostą czarną szatę ze złotą literą A wyszytą na piersi.

– Archiwiści – wyjaśniła. – Oni zbierają, katalogują i opiekują się zbiorami. Jeśli będziesz miał jakieś pytania, zwracaj się do nich, ale tylko wtedy, kiedy naprawdę będziesz potrzebował pomocy. W błahych sprawach jej nie otrzymasz.

– Czy twoja się do takich zalicza?

Uśmiechnęła się.

– Myślę, że jeśli wspomnisz, że jesteś tu pierwszy raz, Naczelny Archiwista spojrzy na ciebie łaskawym okiem. Dasz radę.

I wyszła.

Dziesięć minut później Teodor trzymał w rękach teczki, które ponoć zawierały sprawy rozstrzygnięte przez Wizengamot w ciągu ostatniego miesiąca. Wolał to jednak sprawdzić, więc usiadł przy jednym z wielu stolików i zaczął przeglądać zawartość dokumentacji. Czuł się jak podczas zbierania materiałów do napisania eseju dla Snape’a. Nauczyciel zawsze wymagał dokładnej bibliografii, której sporządzenie zajmowało zazwyczaj jedną czwartą czasu całej pracy nad wypracowaniem, a co samo w sobie doprowadzało do szału większość uczniów chcących jak najszybciej uporać się z zadaniem.

– Jesteś nowy.

Teodor zmierzył spojrzeniem chłopaka opierającego się niedbale o pobliski regał. Swoją postawą przypominał gorszą wersję Zabiniego; gorszą, bo Blaise nie posiadał krzaczastych brwi i zamiast tylko udawać, po prostu zachowywał się nonszalancko.

– A ty zadziwiająco bezpośredni – odparł chłodno Teodor. – Przykro mi, ale nie mam czasu na pogawędki biurowe.

Nieznajomy jednak nie odpuścił. Usiadł przy stoliku naprzeciw Notta i wbił w niego natarczywy wzrok.

– Chciałbym z tobą pogadać, trochę cię poznać jako nowy nabytek ministerstwa – powiedział ściszonym głosem, choć czarodzieje siedzący przy innych stolikach nie wyglądali na zainteresowanych rozmową dwóch młodych pracowników. – Zacznijmy od początku. Jak było na szkoleniu? Jak wrażenia?

– Jakim szkoleniu? – wypalił Teodor i po uśmiechu, który wpłynął na usta gorszej wersji Blaise’a, zrozumiał, że właśnie strzelił sobie w kolano.

– Och, czyli nie byłeś na szkoleniu… Każdy, kto zamierza pracować w Departamencie Przestrzegania Prawa, nieważne, na jakim stanowisku, musi przystąpić do szkolenia wprowadzającego we właściwy tryb działania. Albo musi pochwalić się wybitnymi wynikami owutemów. A skoro ty nie byłeś na szkoleniu, wnioskuję, że zaskoczyłeś pannę Granger swoimi wynikami.

On wie, pomyślał ze zgrozą Teodor, ale nie pozwolił sobie nawet na drgnięcie powieką. Powoli zamknął teczkę, której zawartość wcześniej przeglądał.

– Moje wyniki były wystarczające, by panna Granger zdecydowała się mnie tu przyjąć  – powiedział powoli. – Skupmy się jednak na tobie. Kim jesteś i czego właściwie ode mnie chcesz?

– Już mu mówiłem, chcę cię poznać. Wbrew pozorom zajmujesz wysokie stanowisko, jesteś tuż przy samej szefowej departamentu… No, no – zacmokał. – To duże osiągnięcie jak na kogoś, kto nigdy nie zdobył owutemów.

Teodor poczuł, że zasycha mu w ustach. Zdołał jednak prychnąć:

– Chyba mnie jednak z kimś pomyliłeś.

Nieznajomy nachylił się w jego stronę, splatając ręce na blacie stolika.

– W rejestrze Instytutu Edukacji Magicznej ostatnim Nottem zdającym owutemy był Anthony Nott. Zaskoczony? Łatwo to sprawdzić… Nie ma cię też na żadnej liście absolwentów Hogwartu z lat dziewięćdziesiąt osiem do dwa tysiące.

– Może nie byłem w Hogwarcie.

– Uczyłeś się tam przez siedem lat, a jednak nie ukończyłeś szkoły. Zniknąłeś tuż po śmierci Lorda Voldemorta, co samo w sobie skłania do zastanowienia, ale najważniejsze jest to, że nie masz owutemów. Nie brałeś też udziału w szkoleniu, a mimo to tu pracujesz.

– Od kiedy pierwszy lepszy parobek ma prawo do grzebania w prywatnych danych na temat innych pracowników? – wycedził zimno Teodor. – Jaki masz w tym interes, co? Chcesz wygryźć konkurencję, by znaleźć się tuż-tuż panny Granger?

– Och, mierzę wyżej niż do poczekalni przed jej gabinetem.

Teodor już dawno nie czuł takiej ochoty, by miotnąć w kogoś zaklęciem.

Wstał i w spokoju zebrał swoje dokumenty.

– Na twoim miejscu uważałbym, by ktoś ci nie przeszkodził – rzekł, a jego szare oczy pociemniały. Przypominały teraz kolorem chmury burzowe, wiszące tego dnia nad Londynem. – Możesz mierzyć wysoko, ale to nie znaczy, że doskoczysz. Nawet nie będziesz wiedział, kiedy zostaniesz pociągnięty w dół….

Ruszył w kierunku wyjścia, wyprostowany i dumny.

– Nie jestem pierwszym lepszym parobkiem, Nott! I na twoim miejscu uważałabym na słowa!

Teodor nie słuchał go. Jak burza wypadł z archiwum, a potem prawie biegiem pokonał korytarz prowadzący do złotej windy, dając upust gotującym się w nim emocjom.

Po wszystkim.

Nie wiedział, jaka kara czeka go za kłamstwo, czy w ogóle czeka go jakaś kara. Przecież zaliczył test od Granger… tyle że nie oficjalnie. Czy powinien jej powiedzieć o spotkaniu z tym dziwnym człowiekiem? A czy jeśli on, prawdopodobnie jeden z wielu zwykłych urzędników, dowiedział się, to czy ktoś jeszcze miał taką możliwość? A jeśli nie był wcale zwykłym urzędnikiem? Dużo o nim wiedział, trochę za dużo.

Już po wszystkim.

Na co się narazili, nawiązując współpracę? Hermiona pewnie na nieprzyjemności, w końcu zatrudniła człowieka, który nie ma nawet owutemów, a on? Nagle zrozumiał, że prócz pobudek, którymi początkowo się kierował, ta praca zaczynała mu się podobać. Nie chciał jej tracić, jeszcze nie teraz.

Musiał powiedzieć Granger. Powinna wiedzieć, bo to również jej dotyczyło. Jaka będzie jej reakcja? Przestraszy się i od razu go wyrzuci? A może będzie o niego walczyć? To w końcu szefowa, na pewno ma jakieś wpływy. A jeśli nie? Wyrzuci go, zerwą kontakty, będzie po wszystkim.

Chciało mu się wracać do magii, to ma, cholera jasna.

Teodor zapukał do gabinetu Granger, a po krótkim „proszę!” wszedł do środka. Dziewczyna stała przy szklanym stole zasłanym papierami, starając się uporządkować bałagan.

– O, masz te dokumenty – rzuciła z ulgą na widok przybysza. – W samą porę. Archiwiści sprawiali problemy?

– Nie, żadnych, ale mamy inny problem, Granger. – Teodor podszedł do stołu i odłożył teczki na jego brzeg. – On wie.

Hermiona potrząsnęła głową.

– Kto i co wie?

– W archiwum przysiadł się do mnie jakiś dziwny facet. Od słowa do słowa wyszło na to, że wie wszystko: jak się nazywam, że nie mam owutemów, że nie ukończyłem Hogwartu, że nie przeszedłem durnego szkolenia. Granger, nie mówiłaś mi, że albo owutemy, albo szkolenie. Zaliczyłbym je i byłoby z głowy.

– Potrzebowałam cię od razu, a to szkolenie trwa od miesiąca do dwóch lat – odpowiedziała. Zmarszczyła brwi. – Czekaj, czekaj. Jak wyglądał ten facet?

– Wysoki, kręcone włosy, nieprzyjemny. I miał zrośnięte brwi.

– O Boże. – Hermiona potarła dłonią czoło. – To John Carter, asystent Ottona.

– To bardzo źle?

– Poznałeś już Ottona, a on dobiera sobie współpracowników takich samych jak on.

– Czyli rzeczywiście mamy problem – stwierdził Teodor. W jego głowie mimowolnie zaczął układać się plan szybkiego, dyskretnego pozbycia się Cartera. Hermiona założyła ręce na piersiach i podeszła do okna. Blask słońca padł na jej twarz. Za tym zaczarowanym oknem rzadko kiedy padał deszcz, nawet jeśli na zewnątrz rzeczywiście nie dopisywała pogoda.

– Niekoniecznie – rzekła po chwili milczenia. Odwróciła się do Teodora. – Carter od zawsze śledził i węszył, zazwyczaj na polecenie Ottona, więc to prawdopodobnie jego zasługa, że Carter się tobą zainteresował. Nie waży się zrobić następnego kroku bez wyraźnego rozkazu. Będziemy się martwić, jeśli te informacje wyjdą poza naszą czwórkę.

Te słowa nie pocieszyły Teodora.

– Dlaczego miałyby nie wyjść? – spytał. – Carter ewidentnie chciał mnie nastraszyć. Mnie i ciebie, bo pewnie spodziewał się, że o wszystkim cię poinformuję.

– Ponieważ Otto sądzi, że od razu do niego pobiegnę i zacznę prosić o dyskrecję. Ale ja tego nie zrobię. Za dwa tygodnie będziesz po egzaminach, uruchomię swoje kontakty, by sprytnie umieścić to w bazach danych i nikt nie będzie miał prawa się do ciebie przyczepić.

Teodor wahał się zadać to pytanie, jednak czuł, że musi znać prawdę.

– Co nam grozi, jeśli ktoś inny się dowie?

Milczenie Hermiony nie zwiastowało dobrej odpowiedzi. W końcu dziewczyna westchnęła.

– Ze strony innych współpracowników najwyżej nieprzychylne spojrzenia i plotki, a wierz mi, że do nich da się przywyknąć. – Teodor nie wiedział, co na to odpowiedzieć, więc zacisnął jedynie usta. – Minister natomiast może cię wyrzucić. Decyzja w mojej sprawie pozostaje w jego gestii.

– Chyba cię nie zdegraduje…

– Nie, raczej nie, ale widzisz, znam się trochę z ministrem i on wie, jak inaczej może mnie ukarać. – Posłała mu nieprzenikliwe spojrzenie. – Idź już.

Teodor wyszedł ani trochę nie podniesiony na duchu.

***

– Wiadomości z wczorajszego wieczora, ta przyszła dzisiaj rano, korespondencja z Biura Aurorów, a Burke chce się z tobą spotkać o dwunastej.

– Dzięki. Wymiana: idź do archiwum po dokumenty Iana Scotta, te trzy koperty wyślij prosto do ministra, dopilnuj, żeby Urząd Niewłaściwego Użycia Czarów wysłał mi raporty…

– Te, które miały być na wtorek?

– Właśnie te. Chyba będę musiała porozmawiać z Bigginsem o pracy jego urzędu. Zrób analizę ich wyników w kwestii rozstrzygniętych spraw, archiwiści powinni ci pomóc.

– Nie przepadam za nimi.

– Oni za tobą też. To przez twój urok.

– Zaraz wypowiem się na temat twojego uroku, Granger. Ciekawe, czy nadal będziesz się tak szczerzyć.

– Spadaj, Nott.

***

– Nott!

W jego stronę zmierzał Malfoy.

– Co ty robisz? – spytał, wskazując książkę, nad którą pochylał się Teodor. Nott odwinął gazetę z przedniej okładki i pokazał mu tytuł. – Eliksiry?

– Za trochę ponad tydzień mam te cholerne egzaminy, muszę się uczyć.

– Ale na lunchu? Daj spokój, przecież bez problemu je zdasz.

Teodor zatrzasnął podręcznik i upił łyk kawy, obrzuciwszy powątpiewającym spojrzeniem ociekający tłuszczem kawał mięsa, spoczywający na jego talerzu.

– Tym razem ważne jest to, jak je zdam – odpowiedział ponuro.

Malfoy uśmiechnął się kpiąco i wrzucił sobie do ust frytkę.

– Same W, co?

– Nie wzgardziłbym.

– Po co ci? Powiedz, po co? Masz pracę…

– Jesteś zbyt ograniczony, żeby to zrozumieć – wszedł mu w słowo Teodor. – Granger nadstawia za mnie karku. Już sporo ryzykuje, nie tylko opieprz od ministra, ale też nieprzyjemne plotki.

– Jakby już takich nie było – mruknął pod nosem Draco. Teodor przekrzywił głowę.

– Rozwiń – zażądał.

– Odkąd Granger tylko zaczęła coś znaczyć, Ministerstwo Magii co jakiś czas jest zalewane różnorakimi smaczkami na jej temat – wyjaśnił usłużnie Malfoy. – Wiesz, zajmuje TAKIE stanowisko, a jest kobietą, w dodatku szlamą, więc nie brakuje ludzi, którzy chcieliby jej dokopać. A to nie umie się dogadać z sędziami Wizengamotu, a to widziano ją z jakimś chłoptasiem przed budynkiem ministerstwa, a to zajmuje się mało ważnymi sprawami, zaniedbując te najpilniejsze… Myślę, że dodatkowe plotki na twój temat aż tak by jej nie zagroziły.

Teodor szybko połączył fakty. A więc to miała na myśli, gdy rozmawiali w jej gabinecie. Przyjmowała regularne ciosy, do których już się przyzwyczaiła. To jego chciała chronić.

– Czy ma z tym coś wspólnego Otto Burke? – spytał, znając już odpowiedź.

– Główny twórca, owszem – potwierdził Draco.

Teodor coraz mniej lubił Ottona.

Mijał go czasem na korytarzach albo widywał na spotkaniach, na których uczestniczył razem z Granger. Przyglądał mu się wtedy, starając się odszukać w pamięci jakieś poszlaki dotyczące podobieństwa do Matta, lecz jego umysł stopniowo przestawał w ogóle je dostrzegać. Rysy twarzy już nie były tak wyraziste ani nos tak samo zakrzywiony. Otto powoli stawał się tylko i wyłącznie najbardziej nielubianą przez Teodora osobą w całym Ministerstwie Magii.

Chociaż… może drugą nielubianą osobą. Tytułem pierwszej mógł się już poszczycić Carter.

– Ten Burke nie lubi Granger – stwierdził Nott, chcąc podtrzymać temat.

– Nienawidzi jej – poprawił go blondyn. – Sprzątnęła mu posadę sprzed nosa, a z tego, co wiem, Burke pracuje tutaj od lat. Wcześniej chyba w innym departamencie, ale kiedy ja tu przyszedłem, działał już w Przestrzeganiu Prawa.

– To by miało sens.

Teodor sięgnął po frytkę Malfoya, który w ostatniej chwili trzasnął go w dłoń.

– Masz swoje – warknął.

– Ale to jest obrzydliwe.

– Mówiłem ci, żebyś nie brał mięsa.

– Twój kurczak tak nie wygląda.

– Widocznie ma dobry dzień.

– A ty co myślisz o Granger? Wierzysz w te plotki? – spytał Teodor, przyglądając się bacznie Draconowi. Ten jednak wzruszył ramionami i upaćkał keczupem kolejną frytkę.

– Wiesz, jaka była między nami sytuacja w Hogwarcie – odparł obojętnie. – Nienawidziłem jej. Gardziłem nią. Teraz znowu jest wyżej ode mnie, ale… zasłużyła na to. Nie uwierzę, że myśli o sobie, Gryfoni zawsze byli cholernymi altruistami, przez co zresztą często dostawali po dupie. Jednak na twoim miejscu słuchałbym uważnie tych plotek, bo przez przypadek możesz się czegoś ciekawego dowiedzieć. Przed chwilą była u mnie Astoria – dodał po chwili milczenia.

Teodor uniósł brwi. Astoria nieczęsto bywała w pracy swojego męża, twierdząc, że nie przepada za atmosferą panującą w Ministerstwie Magii. „Jeden wielki wyścig szczurów po władzę”, jak to ujęła, z czym Nott natychmiast się zgodził. Między innymi dlatego cieszył się, że miał taką a nie inną posadę, ponieważ nie musiał brać udziału w żadnej rywalizacji.

– O?

– Wyszła wściekła jak osa.

– Ona? – zdziwił się Teodora. – Przecież ona się nie wścieka. Nawet gdy wylałem wino na jej ukochaną narzutę, ograniczyła się tylko do pogrożenia mi palcem.

– Ty nie jesteś jej mężem, na ciebie boi się fukać.

No tak, gniewająca się Astoria mogła posunąć się tylko do fuknięcia.

– Więc za co cię ofuknęła?

Draco zjadł ostatnią frytkę i wytarł dłonie w serwetkę. Rozsiadł się na krześle, splatając dłonie na podołku.

– W tym problem, że nie wiem. Przyszła wesoła, przymilna, przyniosła mi nawet kawałek ciasta upieczonego przez Gratka, a potem nagle załamanie pogody, przyszły chmury i mało brakowało, a zaczęłaby ciskać piorunami.

– No, no, Malfoy, jakie porównania. Może napiszesz książkę?

– Tak, twoją biografię. Aborcja powinna być legalna do dwudziestego czwartego roku życia.

– Właśnie, może Astoria jest w ciąży i hormony jej skaczą? – podsunął Teodor. Na Dracona padł blady strach.

– Merlinie, nie! – Z przejęcia prawie wylał na siebie colę. – Nawet tak nie mów.

– A co, nie chcesz być tatusiem? – zadrwił Nott, ale o dziwo Draco przyjął to na poważnie.

– Nie… nie teraz – odrzekł niepewnie. – Jestem na to za młody. – Znów nabrał śmiałości. – Zresztą, ona nie jest w ciąży, powiedziałaby mi. Po prostu ostatnio zachowuje się jak typowa kobieta, złośliwa i humorzasta.

Teodor, który zdecydował się zjeść pieczonego ziemniaka, pośpieszne przełknął.

– Nie tylko ty masz problemy z kobietami.

Tym razem to Malfoy uniósł brwi.

– O?

– Zabini.

– On ciągle ma z nimi problemy – prychnął pogardliwie. – Największe wtedy, kiedy któraś nie chce wskoczyć mu do łóżka.

– Tym razem chodzi o tę najbliższą jego sercu kobietę.

– Merlinie. – Malfoy nachylił się ku Teodorowi. – Jego matka?

– Nie! – Teodor już zapomniał, że mimo wartej marnej pochwały hierarchii wartości, na uznanie zasługiwało oddanie Dracona i Blaise’a swoim rodzicielkom. – Chimera. Dzisiaj do Granger przyszły dwa listy od niego, czyli prawdopodobnie nadal ma jakieś problemy z założeniem kasyna oraz z samym klubem.

– Cholera.

– No, cholera.

Chwilę po odejściu Malfoya jego miejsce zajęła Granger.

– Nott, idziemy – zarządziła.

Teodor, który dopiero co dolał sobie kawy, natychmiast zaprotesował.

– Co? Mam przerwę.

– A ja mam spotkanie z Bigginsem. – Zamilkła na chwilę, przyjrzawszy się jego książce. – Czy to…

– Ciicho – uciszył ją Teodor. Nic nie wskazywało na to, by Carter ujawnił ich sekret, ale Hermiona nie powinna tak głośno mówić. – Tak, Granger, niedługo mam egzaminy, zapomniałaś?

Zmieszała się.

– Nie, ale… myślałam, że…

– Że olałem? – dokończył za nią i uśmiechnął się gorzko. Takie miała o nim zdanie. – Nie, Granger. Ja nie olewam takich rzeczy.

I nie chcę cię zawieść.

Widział, że walczy ze sobą, ale w końcu zaproponowała:

– Jeśli będziesz potrzebował pomocy…

– Dzięki, ale to wyłącznie mój problem – znów jej przerwał. – Sam muszę się ratować.

– Nie musisz, mogę ci w tym pomóc.

Pomyślał o tym, co powiedział mu Draco.

Już wystarczająco mi pomogłaś.

– Dam sobie radę.

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, aż wreszcie Hermiona odchrząknęła i wstała.

– Chodź, będziesz mi tam potrzebny.

Teodor posłusznie zebrał swoje rzeczy. Nagle jego wzrok padł na trzymany przez dziewczynę Kalendarz.

– Wszędzie go zabierasz? – spytał neutralnym tonem, wskazując głową notes.

Wzruszyła ramionami.

– Tak. Wszędzie.

***

– A niby z jakiej racji mam panu udostępnić te spisy?

– Naprawdę będzie się pan kłócił z poleceniem szefowej Granger?

– Cóż, jeśli mam szansę opóźnienia pańskiej pracy, to chętnie pokłócę się z panem.

– Pomoże mi pan, a ja panu dam kontakt do mojego fryzjera.

– Słucham? Niepotrzebny mi fryzjer.

– …jest pan pewien?

– Pan jest bezczelny!

– Nie mam czasu na słowne gierki, da mi pan te dokumenty czy mam powiedzieć Ginie z Administracji, że wczoraj zamiast jej pomóc, to gapił się pan na jej tyłek, kiedy wchodziła na drabinkę?

***

Teodor z utęsknieniem wyczekiwał osiemnastej, ale jak na złość w piątkowe popołudnie wskazówki zegara wlekły się nieprawdopodobnie ślamazarnie. Kiedy wreszcie nastała godzina szósta, był już zwarty i gotowy do opuszczenia biura. Na biurku zostawił porządek, dokumenty poukładał w szafkach, w których coraz bardziej się odnajdywał, spakował torbę i już miał skierować się do gabinetu, kiedy wyszła z niego Granger. Uśmiechnęła się na widok Notta.

– Idziemy?

Hermiona zazwyczaj korzystała z kominka w swoim gabinecie, jednak zapytana, dlaczego tym razem opuszcza Ministerstwo Magii głównym wyjściem, wzruszyła ramionami.

– Grzechem byłoby nie skorzystać z takiej pogody. Jak oceniasz pierwszy tydzień pracy?

– To chyba ja powinienem cię o to spytać.

– Może i tak, gdybym była kimś innym. To ja zawsze pytam swoich pracowników o samopoczucie i wrażenia, bo sama nie udźwignęłabym całego departamentu. Jakby nie patrzeć, to od nich zależy moja przyszłość, nie odwrotnie.

Jakkolwiek zaskoczyło to Teodora, nie dał tego po sobie poznać.

– Cóż… Biorąc pod uwagę sprawę Carter kontra my, chyba nie powinienem skakać z radości, co? Nie patrząc jednak na to, pierwszy tydzień był… dobry, chociaż na pewno męczący.

– Och, Teodorze, ty jeszcze nie wiesz, co to znaczy męczący tydzień.

W drodze do atrium rozmawiali o wyzwaniach, które mogą zostać postawione przed Teodorem w czasie jego pracy w ministerstwie, ale on sam tak naprawdę słuchał tylko jednym uchem. Niemal cała jego uwaga skupiła się na zarysie obojczyków Granger oraz zadbanych dłoniach, którymi subtelnie gestykulowała. Kiedy się na tym przyłapał, skarcił się ostro w duchu, i skoncentrował się na sensie słów.

Wyszli na zalany słońcem placyk. Stało tutaj kilka zaparkowanych samochodów, lecz prócz nich nie było tutaj żywego ducha. Hermiona odwróciła się z uśmiechem do Teodora.

– Do poniedziałku – rzuciła i już jej nie było.

Dreptała przez plac w tych swoich pantoflach na obcasie, a jej brązowe włosy połyskiwały w blasku dnia. Teodor spojrzał dalej i odwrócił wzrok, kiedy padła w ramiona rudowłosego chłopaka.

_______________

Zaczynałam ten rozdział trzy razy, bo trzy razy zmieniałam koncepcję. Dopiero z czasem okaże się, czy postawiłam na dobrą wersję.

Nie wierzcie nikomu, kto powie Wam, że bieganie w lecie jest lepsze niż w zimie.  Po prostu… nie.

Kaboom!

     Empatia