13.

Teodor oddał Ojca chrzestnego razem z dwiema innymi książkami dopiero w następnym tygodniu. Hermiona obiecała, że przyniesie mu kolejne pozycje, jak tylko wybierze te najbardziej odpowiednie.

– Po co wciąż dajesz mi nowe? – spytał Teodor, patrząc na nią uważnie.

Bo nie mam z kim o nich rozmawiać.

– Mówiłam, muszę zadbać o twoją czytelniczą edukację – wyjaśniła dziarsko Hermiona.

A ja nie mam kiedy delektować się ich lekturą.

To była prawda i nieprawda, bo wszystko, co pożyczała Teodorowi, sama przeczytała. Tyle że nie pamiętała już, kiedy ostatnio miała czas przed snem przykuć wzrok do czegoś innego od ministerialnej dokumentacji, o poranku z książką nie wspominając. Chętnie wróciłaby do kilku klasyków literatury angielskiej, ale po prostu nie miała na to siły, bo nawet jeśli miała wolną chwilę, nie była w stanie skupić się na chociażby rozwikłaniu tajemnicy, nim zrobi to Hercules Poirot.

I tak samo – z jednej strony przeszkadzało jej to, z drugiej wręcz przeciwnie. Będąc w ciągłym ruchu, czuła się potrzebna, a absorbowana przez kolejne obowiązki wynikające ze swojego stanowiska, wcale nie odczuwała palącej potrzeby przerwy. Kochała swoją pracę, zwłaszcza dzięki dumie, jaka ją rozpierała, bo przecież w tak krótkim czasie osiągnęła tak wiele.

Tyle że zdarzało jej się zasypiać koło swojego chłopaka, w tym samym czasie zdradzając go w towarzystwie aktów oskarżenia. Ron nie był zachwycony, widziała to, jednak dawał jej tyle swobody, ile potrzebowała do przeskoczenia każdej postawionej sobie poprzeczki.

Hermiona zatrzymała się przy Teodorze, by porozmawiać trochę o Ojcu, gdy wtedy do poczekalni ktoś wszedł. Ginny omiotła zdziwionym spojrzeniem Notta opartego nonszalancko o biurko i mieszającego w kubku kawę.

– Cześć – rzuciła. Zwiewna bluzka maskowała jej zaokrąglony brzuch. – Idziemy? Jestem strasznie głodna.

– Jasne, tylko wezmę torebkę.

Nie umknęło uwadze Hermiony prawie całkowite zignorowanie obecności Teodora przez Ginny. Gdy przemierzały korytarze Departamentu Przestrzegania Prawa, rudowłosa przyjaciółka od razu zaczęła:

– Nadal pożyczasz mu książki? Przecież połknął przynętę i masz go w swoim biurze tak jak chciałaś.

– Tak jakoś – odparła wymijająco Hermiona. Odpowiedziała skinieniem głowy na powitanie jednego ze swoich pracowników. – Dziękuję ci, że przyszłaś, musiałam na chwilę wyrwać się z tego zaduchu. – Choć do ostatniej chwili liczyłam, że się nie zjawisz i będę mogła w spokoju posiedzieć nad dokumentami. – Jak się czujesz?

– W porządku. – Ginny odgarnęła swoje długie włosy na prawe ramię. Hermiona zawsze chciała mieć takie włosy, proste i lśniące, a nie poskręcane i matowe. – Byłam wczoraj u magoginekologa, powiedział, że ciąża rozwija się prawidłowo, nawet zalecił więcej aktywności fizycznej, byle nie quidditch. – Wywróciła oczami. – I muszę jeść więcej żelaza.

– Nie martw się… – Hermiona w porę ugryzła się w język, by nie powiedzieć: „Niedługo to wszystko nareszcie się skończy”. – Po ciąży szybko wrócisz do formy. Ani się obejrzysz, a znów będziesz śmigać po boisku.

– Tak właściwie… to nie planuję wrócić do Harpii – wyznała Ginny, spuszczając wzrok, tak jakby zrobiła coś wstydliwego.

– Jak to? Przecież od początku ciąży narzekasz, że brakuje ci latania.

– Treningi zajmują mnóstwo czasu – wyjaśniła – w dodatku gdyby nie daj Merlinie coś mi się stało… Chcę być bliżej rodziny, jakakolwiek by ona nie była.

Hermiona zacisnęła usta, słysząc ostatnie zdanie.

– Harry to też twoja rodzina – zauważyła.

– Rodzina to coś więcej niż więzy krwi albo obrączka na palcu. – Zamilkła, kiedy weszły do windy, w której było już kilka osób. Odezwała się ponownie dopiero, gdy przechodziły przez atrium. – Wczoraj się o to pokłóciliśmy, tyle że to nie była zwykła sprzeczka, a awantura z latającymi talerzami i pękającymi żarówkami.

Hermiona skrzywiła się, wyobrażając sobie czerwoną ze złości przyjaciółkę rzucającą naczyniami oraz jej męża, którego magia już kiedyś doprowadziła do nadmuchania ciotki.

Był piękny dzień. Słońce wisiało wysoko nad Londynem, a na niebie nie zagubiła się ani jedna chmurka. Hermiona i Ginny poszły do pobliskiej knajpki, którą bardzo lubiły nawet mimo tłoku w porze lunchu. Była jasna, z minimalistycznym wystrojem, ale mimo to wciąż przytulna ze swoimi drewnianymi stolikami, metalowymi krzesłami i czarno-białymi zdjęciami na ścianach.

– Wczoraj specjalnie na niego czekałam, aż wróci z tego cholernego wypadu na zwiad – powiedziała Ginny, kiedy zajęły miejsca przy ogromnym oknie wychodzącym na ulicę. – Wyplułam z siebie wszystko, co leżało mi na sercu. Że nie przejmuje się mną, że nie przejmuje się dzieckiem, że powoli zapominam, jak wygląda, że ma za nic nasze małżeństwo – wyliczała na palcach. – Aha, i że jest dupkiem, bo ożenił się ze mną chyba tylko dlatego, żeby miał mu kto prać skarpetki.

– Ginny! – sapnęła Hermiona. – Naprawdę tak mu powiedziałaś?

– Tak – odparła wojowniczo ruda, wpatrując się zmrużonymi oczyma w przechodniów śpieszących chodnikiem. – I tak stwierdził, że to absurdalne wymysły, a on tylko chce, żeby potem było nam dobrze, jak już będziemy w trójkę.

Podeszła do nich kelnerka i z promiennym uśmiechem spytała, co podać.

– Tylko nie bierze pod uwagę tego – dodała Ginny, gdy znów zostały same – że jak tak dalej pójdzie, to tak czy siak będziemy we dwójkę, bo on dalej będzie sobie aurorował poza domem.

– I naprawdę nic do niego nie dotarło? – zdziwiła się Hermiona. Dobrze pamiętała Harry’ego z czasów Hogwartu, kiedy dopiero zaczynał chodzić z Ginny, potem miesiące po wojnie, gdy starał się nadrobić stracony przez Voldemorta czas, i później, kiedy wreszcie uklęknął przed swoją wieloletnią dziewczyną, czyniąc ją najszczęśliwszą kobietą na świecie. Przez te wszystkie lata dobrze im się układało, mimo straty w rodzinie Weasleyów i mimo wydarzeń, które odcisnęły trwałe piętno na Chłopcu, Który Przeżył. Dopiero kiedy skończył kurs aurorski, dostał licencję i zaczął prawdziwą pracę w Ministerstwie Magii, pojawiły się pierwsze zgrzyty. Branie papierów do domu, chętne przyjmowanie nadgodzin, zgłaszanie się do patroli i wart. Kiedy Ginny dowiedziała się o ciąży, miała nadzieję, że wrócą lepsze czasy. Liczyła, że przejdzie przez nią ze wsparciem męża, a tymczasem on, choć bez wątpienia zachwycony i podekscytowany wizją ojcostwa, jeszcze bardziej skupił się na pracy, by zapewnić rodzinie dobrobyt oraz by niczego im nie zabrakło.

 Hermiona zbyt dobrze znała Harry’ego, by nie wiedzieć, że za jego zachowaniem kryje się coś jeszcze. Minęło sześć lat, odkąd ciało Czarnego Pana upadło z głuchym huknięciem na pokrytą bitewnym pyłem podłogę Wielkiej Sali, lecz czarodziejski świat nawet nie myślał zapomnieć o tamtym wydarzeniu. Do Harry’ego wciąż zgłaszali się ludzie z różnorakimi propozycjami: napisania biografii, pomocy w napisaniu autobiografii, przeprowadzenia wywiadu, zapraszano go na gale, pokazy, występy. Wszyscy spotykali się z odmową, często podpartą prawdziwymi powodami, którymi zazwyczaj były obowiązki w pracy. Jednak Hermiona znała jego myśli, podobne zresztą do tych krążących po jej głowie.

Harry chciał jak najszybciej wspiąć się na sam szczyt ministerialnej drabiny, żeby udowodnić, że nie dokonał tego wszystkiego przez przypadek, a dzięki własnym umiejętnościom. W magicznym świecie prócz jego miłośników wciąż znajdowali się tacy, którzy twierdzili, że klęska Lorda Voldemorta była tylko i wyłącznie dziełem wyjątkowego zbiegu okoliczności albo działania osób trzecich, takich jak Albus Dumbledore czy Remus i Nimfadora Lupinowie. Dlatego Harry chciał pokazać – wszystkim: ministerstwu, przyjaciołom, całej czarodziejskiej społeczności – że nie jest tylko Wybrańcem, o którym mówiła przepowiednia, a utalentowanym, silnym człowiekiem, jedynym, który zdołał obalić potęgę Voldemorta bynajmniej nie dzięki działaniu przypadku.

Hermiona rozumiała go doskonale. Jej samej już rok po wojnie zaczęło przeszkadzać, że znają ją jako „przyjaciółkę Wybrańca”, co nawet umieszczono na jej karcie z czekoladowych żab. Dlatego zrobiła wszystko, by na owutemach zgarnąć same Wybitne, by na szkoleniu w Ministerstwie Magii być najlepszą, by świat naukowy poznał jej poglądy na tematy z różnych dziedzin magii i wreszcie – by udowodnić, że ona, czarownica mugolskiego pochodzenia, jest zdolna do równie wielkich rzeczy, jak pomoc w pokonaniu największego czarnoksiężnika wszechczasów.

Dlatego ciężko było rozmawiać z Ginny o kłótni z Harrym, którego w stu procentach rozumiała, ale który jednocześnie ranił jej przyjaciółkę, a zamiast wysłuchać i spróbować zrozumieć, negował każde wytknięcie problemu.

– Nie powinnaś stawiać sprawy na ostrzu noża – stwierdziła między kęsami sałatki z kurczakiem. – Zwłaszcza teraz. Wiesz, że nie powinnaś się denerwować.

– Och, przestań, nic mi się nie dzieje – fuknęła na nią Ginny. Hermiona skorzystała z tego, że jej przyjaciółka ma policzki wypchane makaronem ze szpinakiem.

– Krzyki i rzucanie talerzami nie dadzą pożądanego efektu, powinniście na spokojnie porozmawiać.

– Tego też już próbowałam. – Ginny wzięła łyk soku pomarańczowego. – Ugh, pracoholizm jest do kitu.

Hermiona zgodziła się z nią, w myślach uparcie powtarzając, jak to dobrze, że jej ten problem nie dotknął.

Dwadzieścia minut później była z powrotem w ministerstwie. Na biurku Teodora czekały na nią trzy samolociki, a sam Teodor posłał jej ironiczny uśmieszek.

– Niech zgadnę: problemy u Potterów?

Hermiona zmarszczyła brwi.

– Skąd wiesz?

– Bo Astoria wyglądała tak samo, kiedy tu ostatnio przyszła. Nie rób za poradnię małżeńską, Granger, praca czeka.

Prychnęła, lecz gdy tylko zamknęły się za nią drzwi gabinetu, uśmiechnęła się pod nosem.

Do końca pracy zostało piętnaście minut, kiedy Hermiona postanowiła przejść się do Biura Aurorów pod pretekstem wzięcia raportów z ostatniego miesiąca. Teodor zdziwił się, że to nie jego oddelegowała do tego zadania, ale skapitulował, kiedy posłała mu spojrzenie wyraźnie mówiące, kto tu wydaje polecenia.

Biuro powoli pustoszało, jednak czarna, rozwichrzona czupryna wciąż była pochylona nad stosem papierków.

– Nie zbierasz się do domu? – zagadnęła Hermiona, a Harry podniósł na nią oczy i od razu uśmiechnął się szeroko.

– Cześć. – Okulary błysnęły w świetle zapalonej lampki. – Nie, jeszcze trochę posiedzę, chcę to dzisiaj skończyć. Słuchaj, raporty…

– Mam je tutaj – przerwała mu Granger, potrząsając teczką w swojej dłoni. – Chodź, napijemy się kawy.

Poszli do pomieszczenia kuchennego, gdzie stanęli przy zlewie z parującymi kubkami w dłoniach, tak jak często robili to w Norze. Hermiona zwalczyła przemożną ochotę zrzucenia szpilek albo chociaż przycupnięcia na krawędzi blatu.

Oczy Harry’ego, tak samo zielone jak wtedy, gdy ujrzała je po raz pierwszy w ekspresie do Hogwartu przed pierwszym rokiem, lśniły ze zmęczenia, ale jego twarz pozostawała pogodna. Policzki i szczękę pokrywał kilkudniowy zarost, dodając mu lat, a okulary prawie-prawie zsunęły się na czubek nosa. Hermiona pamiętała jedenastoletniego chłopca, z którym skryła się pod peleryną-niewidką i ruszyła na spotkanie z trójgłowym psem…

– Jak Robards? – rzuciła. – Nie dorzuca ci za dużo? Wyglądasz na przemęczonego.

Harry wzruszył ramionami i poprawił okulary.

– Każdemu daje tyle samo obowiązków. Różnych, ale tyle samo, ja siedzę dużo nad dokumentacją, chociaż mam nadzieję, że niedługo się to zmieni i…

Hermiona wysłuchała, jak z entuzjazmem opowiadał o swoich nadziejach związanych z awansowaniem w Biurze i rychłą zmianą przydziału zadań. Bardzo chciał zostać odesłany do pracy w terenie, a nie ciągle siedzieć nad sprawozdaniami i aktami przestępców. Pragnął czuć więcej adrenaliny, pragnął walczyć…

– Nie tak szybko, Harry – ostudziła jego zapał Hermiona. – Zostaw coś z siebie dla Ginny, a nie tylko dla czarnoksiężników.

Dostrzegła cień, który przebiegł przez twarz przyjaciela.

– Myślę, że Ginny zrozumie, że… – Urwał i nachmurzył się. – Była u ciebie.

Hermiona westchnęła.

– Nie wie, że z tobą rozmawiam. Byłyśmy dzisiaj razem na lunchu i wspomniała o waszej wczorajszej kłótni.

– Wy, kobiety, macie wyjątkowo szybki system przepływu informacji.

– Harry, przecież wiem, że od dawna źle się między wami dzieje. Warto spróbować to naprawić teraz, zanim będzie za późno, zwłaszcza że za parę miesięcy zostaniecie rodzicami.

– To nie jest takie proste. – Harry mimowolnie zmierzwił sobie włosy; zawsze tak robił, gdy był zmieszany. – Ginny nie potrafi zrozumieć, że staram się zrobić wszystko, by zabezpieczyć nam przyszłość. Nie wyobrażam sobie przez całe życie jechać na złotym blasku Złotego Chłopca, czego zresztą szczerze się brzydzę. W dodatku Robards powiedział, że jestem dobrym aurorem i jeśli się przyłożę, dużo osiągnę…

– A powiedział ci też o cenie, jaką trzeba zapłacić? – spytała Hermiona. Nagle zobaczyła w Harrym kogoś zupełnie innego od tego chudego chłopca, któremu ledwo udawało się zaliczać testy na transmutacji, który nie patrzył na zaszczyty po Turnieju Trójmagicznym, a tylko chciał przeżyć, dla którego nic nie zdawało się być tak ważnym jak teraz praca. – Ginny prawie cię nie widuje. Bardzo za tobą tęskni, potrzebuje cię teraz, a niedługo będzie potrzebować cię jeszcze bardziej. Nie tylko ona.

Harry potrząsnął głową.

– Hermiono, tu nawet nie chodzi o to, bo może faktycznie rzadko jestem w domu. Ale Ginny nie rozumie, że nie robię tego dla siebie, tylko dla nas. Wiesz, co powiedziała? Zarzuciła mi, że chcę ci dorównać!

Granger zacisnęła usta, bo ta myśl również przemknęła jej przez głowę.

– Harry… ja wiem, na czym ci zależy – odparła cicho. – Mnie zależy na tym samym. Na odcięciu się od przeszłości i udowodnieniu wszystkim, że nie jesteśmy tu gdzie jesteśmy tylko dzięki temu, co działo się sześć lat temu. Ale nie możesz – nie możemy, przemknęło jej przez głowę – wciąż mieć klapek na oczach. Twoja przyszłość to Ginny, ona i dziecko. Za kilkadziesiąt lat będziecie mieć tylko siebie.

– Nie rozumiesz…

– Rozumiem więcej, niż ci się wydaje, Harry. Trochę za długo cię znam. – Uśmiechnęła się lekko, a wyraz twarzy Pottera złagodniał. – Zawsze marzyłeś o rodzinie i już ją masz. Pomyśl, wszyscy Weasleyowie! A za chwilę jeszcze bardziej się powiększy. Nie chcę, żebyś stracił ich przez głupie raporty. – Nie patrzył na nią, więc odstawiła ich kubki do zlewu i mocno się do niego przytuliła. Harry po sekundzie odwzajemnił gest; zdążył już zapomnieć, jak szybko uścisk Hermiony dodawał mu sił. Wypuścił ją z objęć, ale ona wciąż trzymała go za ramiona i patrząc mu głęboko w oczy, powiedziała: – Ginny kocha cię do szaleństwa i po prostu boi się, że ty bardziej kochasz swoją pracę. Oboje wiemy, że tak nie jest, więc udowodnij jej to.

Przez chwilę milczeli, a potem Harry wziął przyciągnął Hermionę pod łokieć i drugą ręką poczochrał ją po włosach. Zaśmiał się, kiedy pisnęła i wyrwała mu się.

– Chyba masz rację – rzekł, obserwując, jak dziewczyna przygładza fryzurę. – Przemyślę to. Dzięki.

Ruszyli ku wyjściu.

– Ale ty też jesteś moją rodziną – dodał. Hermiona uśmiechnęła się ciepło, po czym rozeszli się w dwie różne strony.

W poczekalni przed swoim gabinetem ujrzała Teodora, który wyglądał na bardziej zmiętego niż po prostu zmęczonego. Że też nie zauważyła tego wcześniej. Porządkował właśnie swoje miejsce pracy, kiedy dostrzegł szefową.

– Załatwiłaś wszystko? – spytał, wyrównując stosik czystych kartek.

– Tak – westchnęła. – Ale jeszcze tutaj trochę posiedzę, muszę uzupełnić kilka dokumentów.

– Zostawiłem ci na biurku list od Burke’a.

Skrzywiła się.

– Pięknie.

– Idziemy na wódkę?

– Co?

Hermiona myślała, że się przesłyszała, więc zamrugała szybko. Teodor wpatrywał się w nią z zarysem łobuzerskiego uśmiechu na ustach i przez chwilę poczuła się jak w czwartej klasie, kiedy bliźniacy Weasley chcieli zaciągnąć ją na nocną przechadzkę po Hogwarcie, bo przecież ona jest kujonką, a każdy musi się czasem rozerwać.

– Pracuję tu już miesiąc – wyjaśnił Nott. – To chyba dobra okazja, nie?

– Nie.

– Granger, nikt nie odejmie Gryffindorowi punktów. – Znów ten kpiący ton. Jak on ją denerwował. – Nie możesz siedzieć tu cały dzień, załatwiając sprawy, z małą przerwą na załatwianie kolejnych spraw.

Hermiona odruchowo wycofała się w stronę swojego gabinetu.

– Nie, Nott, nie mogę – rzekła stanowczo. – Muszę to dzisiaj zrobić, bo inaczej…

– Bo co? Nie wypełnisz planu z Kalendarza? – zakpił, a Hermiona przypomniała sobie, dlaczego pojawiły się u niej opory przed przyjęciem go do pracy. – Nic się nie stanie, jeśli raz zrobisz coś dla siebie i się wyluzujesz, zamiast biegać po ministerstwie.

– A kto powiedział, że w ogóle chcę iść na wódkę? – odbiła piłeczkę, zakładając ręce na piersiach. – W dodatku z tobą? Zresztą, to nieprofesjonalne.

– Bo?

– Bo jesteś moim podwładnym.

– O Morgano, Granger. – Teodor wzniósł oczy do nieba. – Nie próbuję cię poderwać, zresztą na randce nie zaproponowałbym ci wódki. Rozluźnisz się trochę, będziesz lepiej spać, a jutro lepiej pracować.

Hermiona, po słowach Teodora zaczerwieniona po cebulki włosów, miała ochotę tupnąć nogą i zamknąć się w gabinecie. Nie dość, że ją nieprawdopodobnie kusił, to jeszcze zawstydzał!

– Jeśli wytrzymam cię kolejny miesiąc, to się zastanowię – odpowiedziała dyplomatycznie. – Idź już, Ministerstwo Magii za dużo płaci za twoje nadgodziny.

Teodor zaśmiał się gardłowo (po plecach Hermiony przeszedł dziwny dreszcz), po czym skierował się w stronę wyjścia.

– Jeśli ja wytrzymam ciebie – sprostował. – Do jutra.

– Do jutra – odpowiedziała pustej poczekalni.

Do domu fiuknęła się dopiero koło ósmej, tak jak obstawiała. Odbębniła całą papierkową robotę, którą sobie wyznaczyła na ten wieczór, a w swoim gabinecie zostawiła nienaganny porządek. Kiedy wylądowała w salonie, niemal natychmiast opadła na kanapę.

– Jestem już! – zawołała, zrzucając szpilki.

Rozległ się odgłos bosych stóp na drewnianej podłodze i w drzwiach stanął Ron. Miał na sobie tylko zielone spodnie od piżamy, ale wyglądał na rozbudzonego. Hermiona posłała mu zmęczony uśmiech.

– Jesteś przystojny.

Ron nie miał wyrzeźbionego brzucha, ale też w żadnym wypadku nie był gruby. Nie tak chudy jak za czasów szkoły, miał umięśnione ramiona od dźwigania paczek na zapleczu sklepu i szerokie barki, które Hermiona uwielbiała całować. Dla niej jednak był przystojny jak żaden inny mężczyzna.

Prawie.

Ron uśmiechnął się na tę zaczepkę. Przeszedł przez salon, pocałował Hermionę i usiadł obok niej.

– Jak w pracy? – spytał, obejmując ją.

– Szybko – uśmiechnęła się w odpowiedzi. – Naprawdę, nawet nie zorientowałam się, kiedy zleciał cały dzień. A i tak nie zrobiłam wszystkiego, co chciałam… – Wtuliła się w bark Rona i musnęła ustami jego szyję. – Idę zrobić sobie herbatę.

Oprócz kubka parującego naparu zrobiła sobie też kilka kanapek, które zjadła, słuchając, jak minął dzień Ronowi. Trochę nie mogła skupić się na jego słowach, widząc rudy kosmyk opadający na jego błękitne oczy, ale obiecała sobie, że nie będzie mu przerywać pocałunkiem, bo to niegrzeczne. Okazało się, że George robił testy nowych słodyczy i od paru godzin zmaga się z trzecią ręką, która wyrosła mu pod prawą pachą.

– Ale chyba zgłosił się do Munga? – zaniepokoiła się Hermiona.

– Tak, dali mu jakiś eliksir i powiedzieli, że w ciągu trzech dni ręka powinna wyschnąć i sama odpaść. George nie chce się za bardzo z nią rozstawać, już dostrzegł wiele jej zalet. Na przykład…

Siedzieli tak prawie do dziesiątej, aż w końcu Hermiona podniosła się i odstawiła naczynia do zlewu. I wtedy padło pytanie, o którym liczyła, że Ron zapomniał.

– I co, kiedy bierzesz urlop?

Miała ochotę udać, że nie słyszy, ale znajdowali się w tym samym pokoju, a Ron miał donośny głos, więc nie było szansy na taki manewr.

– Nie mogę wziąć urlopu – powiedziała tak cicho i szybko, że ledwo sama siebie zrozumiała, po czym odkręciła wodę i zaczęła myć talerze.

Ale Ron wszystko dobrze zrozumiał. Nie odezwał się, dopóki szum wody nie ucichł, a Hermiona nie zaczęła wycierać dłoni o ścierkę.

– Jak to: nie możesz? – spytał zmienionym głosem. – Przecież jakby nie patrzeć jesteś swoją własną szefową.

Hermiona nie miała wyjścia – musiała odwrócić się do niego i spojrzeć w te błękitne oczy, teraz pełne zawodu.

– Właśnie dlatego nie mogę – wyjaśniła. – Mamy straszny kocioł, w dodatku mówiłam ci, że ostatnio jest coraz więcej doniesień o obecności niepożądanych obiektów magicznych wśród mugoli. Muszę mieć na to oko, dopóki sprawa się nie rozwiąże.

Ron złożył ręce na blacie i popatrzył na nią ze złością.

– Ostatni raz pojechaliśmy na wakacje na dłużej niż na weekend, gdy jeszcze byłaś na szkoleniu – zaprotestował. – Mówiłaś, że postarasz się załatwić sobie chociaż tydzień. Chyba od tego masz Burke’a, żeby zastępował cię w takich sytuacjach.

– Starałam się – podkreśliła. Usiadła naprzeciwko niego i chwyciła go za ręce. Były przyjemnie ciepłe. – Proszę, kochanie, zrozum mnie. Wiesz, że wakacje to ciężki okres, bo wtedy ludziom wpadają do głowy głupie pomysły, a my musimy po nich sprzątać. Ale obiecuję, że cały jeden weekend zarezerwuję tylko dla nas…

– W zeszłym miesiącu też tak mówiłaś. – Ron wyrwał dłonie z jej uścisku i wstał. – I w poprzednim również. Nie widzisz, w jaką stronę to zmierza? To się robi chore!

– Ron…

– Coraz później wracasz. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz wróciłaś o szóstej, czyli tak jak powinnaś kończyć rzeczywiście pracę. Masz pod sobą tylu ludzi, a naprawdę codziennie spada na ciebie tyle obowiązków? Inni też tyle siedzą w pracy?

Nie.

– Nie wiem – odparła z rezygnacją.

– Już wiem, o czym mówiła Ginny, bo z Harrym zachowujecie się tak samo – stwierdził ze złością Ron, wyrzucając ręce w górę.

– Dzisiaj z nim rozmawiałam. – Hermiona mimowolnie ucieszyła się, że chociaż tej jednej rzeczy nie zawaliła. – Chyba przemówiłam mu do rozsądku, żeby zajął się rodziną…

– Skoro jemu przemówiłaś, to dlaczego do ciebie tak ciężko dotrzeć? – spytał rudzielec z wyrzutem. Przejechał dłonią po twarzy. – Czyli w tym roku też nici z wyjazdu?

Hermiona miała ochotę spuścić głowę jak niegrzeczna uczennica, ale nie zrobiła tego.

– Przepraszam, pewnymi sprawami chcę się zająć sama.

– Sprawami zabójstw mugolaków też? Tak, wiem, nad czym pracujesz, skoro potem budzę się ze zdjęciami z miejsc zbrodni – dodał, widząc jej zdziwione spojrzenie. – To jest obrzydliwe!

– Przepraszam – powtórzyła Hermiona, marząc tylko o tym, by znaleźć się daleko od wzroku budzącego w niej palące poczucie winy. – Czasem jestem tak zmęczona, że nawet nie zdołam odłożyć ich na stolik, a już zasypiam.

– I naprawdę nie masz komu innemu tego zlecić?

– Mam, ale chcę pokazać swoim pracownikom, że traktuję ich na równi ze sobą i wykonuję wiele takich samych obowiązków jak oni.

To chyba przekroczyło granice pojmowania rzeczywistości przez Rona. Przeczesał dłonią włosy i westchnął ze zrezygnowaniem.

– Idę się położyć, jutro rano muszę odebrać dostawę. – Zanim wszedł do sypialni, odwrócił się. – Jeśli chcesz jeszcze pracować, to nie w łóżku. Chcę spać ze swoją dziewczyną, a nie chodzącą pracą.

Zamknął za sobą delikatnie drzwi.

Hermiona wciąż stała tam, gdzie wcześniej, zmęczona kolejną sprzeczką z Ronem, kolejną sprzeczką o to samo. Już miewali kłótnie o jej stanowisko, o czas, jaki spędzała w biurze, o dokumenty zajmujące każdy centymetr kwadratowy powierzchni płaskich w salonie, o delegacje, w które wyjeżdżała, a których nie mogła zamienić na choćby i krótkie wakacje we dwoje.  Nie robiła tego wszystkiego specjalnie – naprawdę starała się być w domu jak najczęściej. Jednak wciąż pojawiały się sprawy, które wymagały dopilnowania przez nią samą, którymi chciała się zająć. Była taka szczęśliwa, mogąc odhaczyć kolejne punkty na swojej liście „Do zrobienia” na dany dzień; nic innego nie sprawiało jej takiej satysfakcji, jak realizacja założonego planu.

Ron tego nie rozumiał. Zrezygnował z bycia aurorem, bo miał dość życia w cieniu wielkiego Pottera i pędzenia w rzekomym wyścigu szczurów, rezygnując jednocześnie z większych celów niż prowadzenie sklepu z magicznymi gadżetami. Hermiona nie odmawiała mu zaangażowania, jednak uważała, że praca w Ministerstwie Magii pozwoliłaby mu bardziej się rozwinąć i jeszcze lepiej wykorzystać jego talent oraz możliwości. A tak… przez to nie wiedział, jak ważna czuje się Hermiona, stojąc na czele całego departamentu i wciąż wykonując kolejne postawione sobie zadania. Kochała swoją pracę, tak jak kiedyś kochała uczyć się na kolejne lekcje, znać odpowiedź na każde pytanie nauczycieli, zgarniać najwyższe oceny z testów…

Tyle że zdawała sobie sprawę, że Ron ma rację.

Już wiem, o czym mówiła Ginny, bo z Harrym zachowujecie się tak samo.

I zdawała sobie sprawę też z tego, że nie potrafi inaczej.

Znów opadła na kanapę i przymknęła oczy ze znużenia.

Przez jej głowę przemknęła myśl, że mogła iść z Nottem na wódkę i miałaby święty spokój.

_______________

Lepiej późno niż wcale, czyż nie?

Po trzech latach wreszcie powstała wersja pdf Jednego Jedynego Wyjątku. Zainteresowanych proszę o podanie maila.

Pozdrawiam!